GANGA / Sharda Ganga
Dit is een column over herhalingen. Over geschiedenissen die zich herhalen. Eindeloos, alsof we collectief in de film ‘Groundhog Day’ terecht zijn gekomen, waarin een meneer dezelfde dag steeds opnieuw moet meemaken. Elke ochtend wordt hij wakker en het is gisteren. Het is precies dit gevoel dat zich van ons meester heeft gemaakt in Suriname, drie jaar na de verkiezingen.
Weet u nog hoe verontwaardigd we waren toen aan de president van Equatoriaal Guinea de sleutel tot Paramaribo werd gegeven? Boos dat we waren! Ons land in de verkoop! Maar dat was slechts een symbolische sleutel. Nu geven we de sleutel aan Mennonieten, een groep mensen waar driekwart van Suriname nooit eerder van had gehoord.
Niet het staatsbelang ondermijnde mevrouw Asawini, maar het belang van sommigen
Er is veel bruya en boosheid en onduidelijkheid – inderdaad, gewoon een normale weekdag voor de Santokhi-regering. Ook nu is de stilte vanuit het regeringscentrum oorverdovend, dus geven de Mennonieten (of beter gezegd hun zakenpartner) zelf tegengas.
Er is er een full scale-campagne bezig om ons ervan te overtuigen dat het helemaal goed zit: “de komst van Mennonieten zou de grootste zegen zijn die Suriname de laatste vijftig jaar is overkomen”, ronkt de Facebookpagina van Terra Invest Suriname-Guyana die de Mennonieten begeleidt.
In andere posts wordt aangegeven hoe fantastisch hun komst is voor alle landen waar ze zijn neergestreken. Een kleine zoektocht naar Mennonieten in Latijns-Amerika vertelt een ander verhaal. Heeft er iemand op Mennonieten gegoogeld voor ze die deal sloten? Ach, natuurlijk niet; due diligence, er is toch niemand in de regering die dat kan spellen.
Weet u nog toen in de mei 2020 Bouta en Adhin een zevenhonderd pagina’s tellend boekwerk van hun verworvenheden lieten publiceren? Wat hebben we gelachen om zoveel onzin op een rij, om die zelfverheerlijking en vooral: om het idee dat bijvoorbeeld een weg aanleggen een verworvenheid is van regeerders. ‘Het is gewoon je werk, wil je daarvoor een schouderklop!’ riepen VHP’ers, Abop’ers en PL’ers en wij allemaal.
Vorige week gaf de eerste dochter Shanylla Santokhi als communicatiecoördinator van het kabinet van de president haar papa de president een boekwerk cadeau met de verrichtingen van zijn regering. Ik heb het nog niet uitgeplozen maar beloof u dat ik het zal doen, want het is maar zestig pagina’s met veel plaatjes.
Weet u nog toen presidentiële zonen niet gehinderd door enige deskundigheid of passend strafblad (leeg) of gedrag (goed en stabiel), werden geparachuteerd in allerlei functies? Boos dat we waren! En zie daar, Richano Santokhi is nu diplomaat!
Weet u nog? Zo had ik wel honderd vragen kunnen stellen. Zoals deze, de grootste van de week: weet u nog toen we dachten dat een regering-Bouterse het grootste gevaar voor mensenrechten en de rechtstaat was? Nou, ik zal niet zeggen dat het allemaal meeviel tijdens zijn regering, maar we hebben intussen wel een nieuwe kampioen.
De slagvaardigheid waarmee mevrouw Asawini, die fel ageert tegen de cyanide affaire, het land is uitgezet duidt op een vooropgezet plan waarin allerhande staatsinstituten hebben samengespannen om iemand het land uit te zetten op basis van halve waarheden en hele leugens. Simpelweg omdat haar acties de belangen van sommige mensen ondermijnen. Niet het staatsbelang ondermijnde ze, maar het belang van sommigen.
Dat is een enorm rode vlag. Dat is gedag zeggen tegen de rechtstaat. Weet u nog toen we in een dictatuur leefden? Groundhog Day, jawel.