“PRESIDENT CHANDRIKAPERSAD SANTOKHI is gezond en verkeert in een goede conditie”, meldde de Communicatiedienst Suriname (CDS) woensdag. Het staatshoofd was zaterdag halsoverkop naar Nederland gevlogen in verband met problemen met zijn gezondheid, waarvoor hij extra onderzoek moest ondergaan. Het zou om hartklachten gaan en zijn Surinaamse en buitenlandse artsen wilden het zekere voor het onzekere nemen.

Hij heeft in Nederland ‘gespecialiseerde functionele testen’ ondergaan die in Suriname nog niet beschikbaar zijn. De artsen hebben aan de hand daarvan geconstateerd dat er geen reden is voor zorg over zijn gezondheid. “Hij is gezond en fit”, schreef de CDS. Het is natuurlijk fijn voor Santokhi dat alles met hem in orde is, maar zijn medische uitstapje leidde tot de nodige kritiek.

Vooral omdat de gezondheidzorg in Suriname tijdens zijn presidentschap verder is afgegleden naar een nieuw absoluut dieptepunt en eigenlijk terminaal is. Het is al decennia kommer en kwel op zorggebied, maar deze regering lijkt zich nauwelijks in te zetten of in staat te zijn om daar verbetering in te brengen. Geldgebrek speelt daarbij zeker een rol.

Maar ook het ontbreken van een strak omlijnd beleid waarbij de juiste prioriteiten worden gesteld, speelt de sector parten. Er is een gebrek aan vrijwel alles en er moeten om die reden zelfs operaties worden uitgesteld. De behandelingen in Colombia kunnen niet meer plaatsvinden omdat er grote betalingsachterstanden zijn. Daardoor sterven mensen die anders hadden kunnen worden gered.

Dus naar Nederland vliegen voor alleen maar aanvullende onderzoeken terwijl er geen sprake was van een ernstige situatie – zoals de president – is slechts weinigen gegund. Anderen zijn noodgedwongen afhankelijk van de tekortschietende zorg in eigen land en krijgen de kans niet om naar het buitenland te vliegen voor optimale zorg, ook al is er sprake van een levensbedreigende situatie.

Santokhi mag zich er zeer van bewust zijn dat hij alleen vanwege zijn functie naar het buitenland kon reizen om optimaal onderzoek te ondergaan. Hij zal er eveneens van doordrongen moeten zijn dat hij die functie te danken heeft aan de kiezers die hem vertrouwden en op het presidentiële pluche hebben gezet. Dat zijn dezelfde kiezers die nu in groten getale vinden dat ze door hem enorm in de steek worden gelaten en dat hij veel te weinig doet om het land uit het slop te trekken.

Hopelijk is hij in Nederland voldoende bijgekomen om de enorme berg problemen in eigen land nu eindelijk eens goed aan te pakken. Want die zijn weer eens blijven liggen toen hij met de nodige haast naar Nederland vertrok. Niets kan hem nu meer in de weg staan om de koe op vele punten bij de horens te vatten en zijn vele verkiezingsbeloftes alsnog waar te maken.