De golf van sympathie en solidariteit die westerse leiders Israël toonden na de verrassingsaanval van zaterdag door honderden Hamas-strijders op naburige nederzettingen, militaire bases en steden, is nu gecompenseerd door een verschuiving in de mondiale publieke opinie. Israël beweert dat Hamas de oorlog heeft verklaard, maar wat er gebeurt sinds het begon met zijn meedogenloze bombardementen op de smalle, overvolle en belegerde Gazastrook, kan niets minder dan genocide worden genoemd.
Hamas voerde een opmerkelijke Palestijnse versie uit van het Tet-offensief van Noord-Vietnam uit 1968 tegen Zuid-Vietnam, wat een keerpunt in die oorlog bleek te zijn.
Ja, de verrassende en verbijsterende aanval van Hamas heeft meer dan duizend Israëliërs het leven gekost en nog veel meer gewonden. Het bracht een vernederende slag toe aan Israëls aanzienlijk superieure militaire en inlichtingendiensten. En ja, Hamas slaagde erin honderden gijzelaars terug te nemen, waaronder hoge officieren en burgers. Israël heeft in zijn korte en turbulente geschiedenis nog nooit zo’n kostbare aanval meegemaakt. Het moest reageren.
Maar laten we emoties buiten beschouwing laten en het volgende overwegen.
Deze nieuwste cyclus van geweld moet worden gezien in de context van het decennialange conflict tussen Israël en Palestina.
Deze nieuwste cyclus van geweld moet worden gezien in de context van het decennialange conflict tussen Israël en Palestina. Dit was geen geïsoleerd incident: Israël heeft meerdere keren oorlog gevoerd tegen Gaza, waarbij tienduizenden Palestijnen – bijna uitsluitend burgers – zijn omgekomen of verminkt. Het regende bommen, woontorens werden opgeblazen, hele wijken werden vernietigd en er werd gericht op scholen, ziekenhuizen, moskeeën en begraafplaatsen. Toch slaagde het er niet in de kracht van Hamas en andere militante groepen te verslaan of te verminderen. Daarbij heeft het land oorlogsmisdaden begaan door burgers te vermoorden, voornamelijk vrouwen en kinderen, en door een totale blokkade op te leggen aan meer dan 2 miljoen mensen, waarbij hen de toegang tot medicijnen, brandstof, basisbehoeften en zelfs cement werd ontzegd dat nodig was om te herstellen wat was vernietigd. Collectieve bestraffing is een beleid van de Israëlische staat en een oorlogsmisdaad.
Zal deze nieuwe militaire campagne anders zijn? Een belegerde Benjamin Netanyahu beloofde Hamas voorgoed te zullen ontwortelen. Maar het onthoofden van deze complexe organisatie betekent maar één ding: Gaza van de kaart vegen. Met de hulp van westerse regeringen gebruikt Israël zijn recht op zelfverdediging om nog een Nakba te creëren voor de Gazanen, van wie bijna 70 procent vluchtelingen zijn wier families gedwongen werden hun huizen te verlaten die ooit stonden waar de nederzettingen en steden stonden die nu door Hamas worden aangevallen. Dit zou neerkomen op etnische zuivering, maar ook op een oorlogsmisdaad en een misdaad tegen de menselijkheid.
In deze laatste campagne heeft Israël zichzelf overtroffen met het niveau van moedwillige vernietiging en willekeurige moord op burgers. In twee dagen, maandag en dinsdag, kwamen meer dan 120 kinderen om het leven en werden meer dan 15 gezinnen vernietigd. En de humanitaire situatie in Gaza was zelfs vóór de Israëlische aanval catastrofaal.
Netanyahu en zijn extreemrechtse partners willen zichzelf rechtvaardigen voor een meedogenloos Israëlisch publiek door Palestijns bloed te vergieten. Netanyahu plaatste een video op zijn sociale media-account van een woongebouw dat in stukken werd geblazen. Deze schaamteloze daad weerspiegelt zijn poging om het publiek te sussen door te laten zien dat hij Israëlische slachtoffers wreekt door onschuldigen te doden.
Deze laatste bloedige cyclus onderstreept een aantal feiten. De eerste is dat de VS er niet in zijn geslaagd een politieke oplossing te vinden voor een conflict dat zij jarenlang hebben omarmd en gemonopoliseerd, terwijl zij de internationale gemeenschap buitenspel hebben gezet. De VS werden een apoloog voor een Israël dat dagelijks het internationale recht, de Conventies van Genève en de VN-resoluties schendt op de bezette Westelijke Jordaanoever, de Golanhoogte en de belegerde Gazastrook. Door de Israëlische leiders tientallen jaren politieke dekking te bieden, werd de tweestatenoplossing eerder een loze slogan dan een echte weg naar vrede.
Osama Al-Sharif is een journalist en politiek commentator gevestigd in Amman. X: @plato010
Disclaimer: De standpunten van de schrijvers in deze sectie zijn hun eigen standpunten en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van Arab News en Dagblad Suriname