REFLECTIE / Iwan Brave
Voor diverse inheemse organisaties was de Dag der Inheemsen “geen reden om plezier te maken en te feesten”. Met als voornaamste aanleiding de gewelddadige onlusten van 2 mei te Pikin Saron, waarbij twee doden vielen en waarvoor vijf verdachten in hechtenis zitten.
Vids-bestuurslid Lloyd Read spreekt van “uitlokking” door de regering met betrekking tot deze onlusten. ‘Uitgelokt’ door maar niet het internationale Kaliña en Lokono-vonnis uit te voeren. Een zeer glibberig argument. Als we zo gaan redeneren, is het hek van de dam en kan elke ontevreden groep overgaan tot brandstichting, gijzeling of, zoals op 17 februari, tot plunderingen en bestorming van het parlement.
Hoe ver en hoe lang kan je (door)gaan met tergen van een samenleving?
Ik ga wel mee in de redenatie dat de regering (lees: Surinaamse staat) “erom gevraagd” heeft, in de betekenis van de Engelse uitdrukking ‘he had it coming’. Hoe ver en hoe lang kan je (door)gaan met tergen van een samenleving? Maar ‘uitgelokt’, dat zou een te makkelijke vrijbrief zijn voor anarchie en chaos.
Dat de daders van Pikin Saron als ‘verzetsstrijders’ worden gezien, respecteer ik. Wie ben ik om dat tegen te spreken, want mijn grondenrechten worden niet decennia na decennia met de voeten getreden en miskend. In dat licht is het een trieste balans dat in het ‘jubileumjaar’ van immigratie- en Ketikoti-herdenkingen, de oorspronkelijke bewoners niet in een feestelijke stemming zijn.
Het wordt gezien als een ‘blunder’ dat onze reislustige president uitgerekend niet naar de Amazonetop in Belém is gegaan. Daarmee maakte hij van het klimaatleiderschap van het mega grote buurland en de zevende grootste economie een bijzaak.
Wellicht bevroedde hij dat landgenoten zouden opdraven met een spandoek schreeuwende: ‘Suriname is het enige Amazoneland dat niet de rechten van inheemse en tribale volken erkent’! Dat zo’n erkenning weinig om het lijf heeft, bewijst ironisch genoeg gastland Brazilië zelf.