POLITIEKE PARTIJEN ZIJN er niet over te spreken dat zij SRD 750.000 waarborg moeten betalen om mee te kunnen doen aan de verkiezingen. Ze geven aan dat als ze bijna SRD 1 miljoen moeten parkeren daarvoor er weinig geld overblijft om campagne te voeren. Een uitspraak is ook dat politieke partijen in Nederland subsidie krijgen en veel minder moeten betalen per kiezer.
Opvallend is wel dat deze zelfde partijen zich niet willen verenigen op één lijst of in elkaar willen opgaan. Zij ageren wel tegen de wet die hen verbiedt om in combinaties aan de verkiezingen mee te doen, maar de andere opties om samen te werken, zoals bijvoorbeeld Pertjajah Luhur en Abop hebben gedaan, zien ze niet zitten.
Lijsten verbinden en in elkaar opgaan zou het meedoen aan de verkiezingen in één keer wel goedkoper maken voor de partijen. Het lijkt zo dus alsof ze zichzelf aan het tegenspreken zijn. Goedkoper kan als ze op een andere manier samenwerken. Zo lijkt het alsof partijen dat niet willen.
De vraag is hoe ze dat dan zullen doen als ze eenmaal regeermacht hebben. Want als kleine partij is het onrealistisch te denken dat één de meerderheid aan zetels zal behalen. Samenwerken nu al oefenen en het eens worden over brandende kwesties kan ervoor zorgen dat de hordes bij een eventuele toegang tot de regering of tenminste het parlement minder zijn.
Daarnaast moeten politieke partijen zich niet als kiesverenigingen gedragen. Ze moeten vijf jaar lang hun visie aan het publiek presenteren en hen overtuigen om met hen mee te gaan. Verder moeten ze hun leden erop wijzen dat er contributie moet worden betaald. Bij partijen die zich van een achterban van ten minste 1 procent van de kiesgerechtigde verzekerd weten en bij hen ook contributie innen, zou SRD 750.000 niet zo een groot probleem hoeven te zijn.
Daartegenover staat dat er moet worden gewaakt voor de terreur van grote partijen die zich gesterkt voelen door grote sponsoren die niet altijd de bonafide-test zouden doorstaan. Daarom moet er ook scherper worden gelet op de rapportageplicht die alle politieke partijen hebben. Die moeten de boekhouding publiekelijk maken. Het zou goed zijn als daar een accountantsverklaring voor wordt gepresenteerd, want wie de balansen ziet die worden gepubliceerd en vervolgens de verkiezingscampagne ziet, weet wel dat zaken niet kloppen.
Het zou de politieke partijen in het parlement dus hebben gesierd als ze niet alleen het bedrag dat politieke partijen moeten betalen hadden verhoogd, maar ook in de wet hadden ingebouwd dat publieke financiële verantwoording door een accountant zou moeten worden gesanctioneerd. Dat zou pas de transparantie ten goede komen. Nu lijkt het op een soort strafmaatregel en dat kan nooit de bedoeling zijn.