DE HISTORISCHE BINNENSTAD van Paramaribo heeft zulke unieke elementen en zo een unieke bouwstijl dat ze sinds 2002 op de Werelderfgoedlijst van Unesco staat. Om de verloedering van de houten gebouwen tegen te gaan heeft de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank ingestemd met een lening om de in verval geraakte gebouwen te herstellen, evenals de Palmentuin. Nu zijn al twee van de zeven panden die gepland stonden voor renovatie opgeleverd.
De bouwstijl van veel van de panden in de binnenstad van Paramaribo vindt zijn oorsprong in de periode rond de slavernij. Met noeste arbeid van (voormalig) tot slaafgemaakten en met stevig hout dat kwam van de verschillende houtplantages die Suriname had, werden prachtige gebouwen neergezet. Dat gebeurde natuurlijk onder supervisie van architecten uit het Westen. Het gevolg is dat er gebouwen staan met een bepaalde historische lading.
Wie langs het onlangs opgeleverde voormalige DNA-gebouw loopt bijvoorbeeld, kan nergens lezen wat de historie is van dit prachtig pand en waarom de bouwstijl zo uniek is
Maar wat zal er gebeuren met de afgebouwde panden die nu al zijn opgeleverd en die nog opgeleverd moeten worden. Publiekelijk is nog niet bekend wat hun bestemming zal worden. Maar van groot belang is dat ze een bestemming krijgen die aansluit bij de gedachte om Paramaribo niet langer een spookstad te laten zijn nadat de kantoren om drie uur ’s middags gesloten zijn en kort daarna ook de meeste winkels.
Het historische karakter van de binnenstad maakt dat ze een trekpleister kan zijn voor toeristen. Nu al gebeurt dat, maar de noodzakelijke infrastructuur en extra informatie om daadwerkelijk het historische karakter van deze binnenstad tot uiting te laten komen is er nog niet. Wie langs het onlangs opgeleverde voormalige DNA-gebouw loopt bijvoorbeeld, kan nergens lezen wat de historie is van dit prachtig pand en waarom de bouwstijl zo uniek is.
Datzelfde geldt voor het pas opgeleverde gebouw van de Vreemdelingendienst aan de Mr.Dr. J.C. de Mirandastraat. Ook daar is niet te lezen wat de historie er van is. De vraag is ook in hoeverre de verdere profilering van de binnenstad van Paramaribo als levende museumstad de aandacht heeft van het ministerie van Transport, Communicatie en Toerisme (TCT). En of het directoraat Cultuur dat hoort bij het Ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur, een regulier overleg heeft met TCT om hieraan invulling te geven.
Erfgoed (materieel en immaterieel) is in de wereld steeds belangrijker aan het worden. Te midden van de moderne samenleving hebben toeristen steeds meer de behoefte om betekenisvolle historische plekken te bezoeken. Unesco die enige tijd terug een training gaf in Suriname over hoe de werelderfgoed sites die het rijk is -dus ook de binnenstad- beter te benutten, heeft duidelijke voorstellen gedaan over beheer en exploitatie.
Voor de binnenstad zou er dan een autoriteit moeten komen waar de links tussen erfgoed, onderhoud, exploitatie, handhaving van regelgeving en toerismepromotie bij elkaar zouden komen. Hopelijk wordt dit voorstel overgenomen en uitgevoerd. Suriname heeft aantrekkingsfactoren nodig die bezoekers als attractie kunnen zien. De historische binnenstad heeft, wanneer ze eenmaal geheel gerenoveerd is, de potentie een topattractie te worden. Maar het plan daartoe moest nu al klaarliggen.