GANGA / Sharda Ganga
Een dagje in een wachtruimte van een ziekenhuispoli brengt allerlei inzichten. Het begon met een lift. We moesten op de tweede verdieping zijn, en van de twee liften werkt er maar één. En met werken bedoel ik dat er slechts vier, en niet de op het oorspronkelijk etiket aangegeven 10 personen, erin mogen. Die mededeling vond ik ietwat risicovol, ik bedoel, zijn dat vier mensen van zestig kilo of vier mensen van honderdzestig kilo? Of maakt dat niet uit?
Voor we iets konden doen of zeggen had de vierde persoon in één vloeiende beweging de knop ingedrukt voor de eerste etage, samen met de knop voor het sluiten van de deuren. Ik rook mijn angst. De lift ook. We stapten in. We moesten allemaal naar de tweede, die knop werd dus ingedrukt. Toen kwam er nog iemand bij. En toen nog één. Ik begon te twijfelen.
Hoezo geen toiletten voor patiënten op een hele poliklinieketage, met notabene een lift met nukken? Ik kan het nog steeds niet geloven
Als men rekende op vier mensen van rond de zestig kilo, dan was ik een risicofactor, en een vierde persoon erbij kon het verschil zijn tussen een zachte aankomst boven of een hard aankomst weer omlaag. Die weigerde. Eerst stapte 1 persoon uit- de lift gaf geen sjoege. Vervolgens stapten wij uit zodat er slechts 1 persoon in de lift was, maar ook die kon niet weg. We gaven het op en kozen voor de veilige trap, mijn 82-jarige moeder en ik.
We meldden ons aan en moesten wachten. Op zich was dat niet vervelend, de assistent was behulpzaam en professioneel, het was niet onoverkomelijk warm (het voordeel van een tweede etage), en het was niet barstensvol, dus er was ademruimte.
Op gegeven moment raakte ik aan de praat met een mevrouw die eigenlijk naar de wc moest. Maar er zijn geen toiletten boven zei ze me, wel voor het personeel, maar niet voor de patiënten. Hoezo geen toiletten voor patiënten op een hele poliklinieketage, met notabene een lift met nukken? Ik kan het nog steeds niet geloven.
Terwijl ik me zo over het één en ander verwonderde, viel mijn oog op twee prachtige kunstwerken. Voor ik kon gaan kijken wie de artiesten waren moesten we naar binnen, en nu zit ik me al twee dagen af te vragen of het echt oud werk was van Humphrey Tawjoeram en van Anand Binda? Het leek er uit de verte enigszins op, maar zoals u weet- ik moet een nieuwe bril, en zo goed ben ik ook weer niet in het herkennen van kunstwerken.
Maar ook niet heel slecht- ik zag in elk geval zelfs vanaf afstand dat het geen prulwerk was. Prachtige werken zijn het. Ze stonden op de grond in een hoekje weg te kwijnen, alsof ze posters waren voor een kermis drie jaar geleden.
En nu denk ik al twee dagen lang: wat kost het om een lift te repareren en te onderhouden in zo een cruciaal gebouw? Wat kost het om toiletten te repareren en te onderhouden voor patiënten die al vergaan van de pijn en vol ongemak daar zitten op een tweede etage?
Er is geen geld natuurlijk. Maar stel dat het inderdaad schilderijen zijn van bekende kunstenaars, daar zo achteloos op de grond geplaatst- dan is het helemaal schrijnend. De waarde van die kunstwerken is dan meer dan de kosten van reparatie van de liften en het patiëntentoilet. Zo was een dagje polikliniek meteen weer een confrontatie met de plek die we geven aan kunst en cultuur, en dus het belang dat we hechten aan onze eigenwaarde.
En was het een herinnering aan de waarde die we hechten aan de menswaardigheid van mensen in nood; en confronteerde het me met ons onvermogen om de waarde in te schatten van zaken die niet in geld, goud of olie uit te drukken zijn. Toen we vertrokken werkte de lift weer. Een reminder dat echt niets meer voorspelbaar is in Suriname.