REFLECTIE / Iwan Brave

Onze dochters zijn niet blijven zitten; alle drie zijn ze “doorgestroomd”. De oudste was één van de (tien)duizenden ‘proefkonijnen’ tijdens het twee jaar geleden geïntroduceerde ‘9de en 10de leerjaar’. Ik durf mezelf een ‘betrokken ouder’ te noemen. Maar het was als tasten in het ongewisse. Ik had totaal geen vat op wat ze allemaal uitspookten.

De ouderochtenden waren meer een klassikale vragenspervuur op de klasdocent, die ook nauwelijks kon beantwoorden waar het nu allemaal heen doorstroomde. “Wij weten het ook niet!” werden meerdere prangende vragen als zodanig beantwoord. Maar gegarandeerd werd: “iedereen stroomt door en we laten niemand achter”. Dus niemand verdrinkt.

Onze dochter is inderdaad doorgestroomd. Hoewel ze ging voor mulo, spoelde ze aan bij lbo-wal. En ik als ouder stond totaal paf! Er viel niets ‘bij te sturen’ als ik eventueel niet eens met het advies zou zijn.

Wanneer ging het mis na die vroege ‘tussentijdse evaluatie’? Die was bemoedigend, ook al gaf het nieuwe waarderingssysteem weinig houvast. Zo heeft de ‘B’ een enorme rekbaarheid van 4,8 tot 7 volgens het cijferwaarderingssysteem.

Waarom bleef de alarmbel vanuit school uit? Ik heb onze oudste dochter meer dan eens gevraagd naar de stof of uitslag van een ‘toets’. Steeds scheepte ze me af met dat het (nog) bij de leerkracht bleef. Ik neem het mezelf volledig kwalijk dat ik dit maar al te makkelijk wilde geloven, wegens noodgedwongen drukte. Het voelde alsof ik als ouder verzaakt had met betrekking tot het gedroomde doorstroom doel.

Tegelijkertijd is het gewoon realiteit. “Wij” gaan iets moois ervan maken binnen het ‘beroepsgericht onderwijs’ (BGO) met als keuzevak ‘mode en creatie’. Beslist geen willekeurige keuze. Wel één advies aan ouders van komende ‘9de en 10de leerjaarders’: negeer vooral je eigen alarmbellen en argwaan niet, want het is doorstromen met weinig oriëntatiebakens.