GANGA / Sharda Ganga

Dat ik een huishouden van Jan Steen heb, weten intussen alle trouwe lezers van dit hoekje van de krant. Het drijft mijn moeder tot wanhoop. Ze kan zich nauwelijks voorstellen dat ik een product ben van haar en dat ik in directe lijn afstam van haar en haar supergeorganiseerde en supernette broers en zussen. Als schoonmaken en huishoudens organiseren Olympische sporten waren, zouden zij alle medailles winnen.

Moeder probeert haar wanhoop niet teveel te laten blijken als ik aan het einde van een bezoekje zo terloops mogelijk vraag of ik een ui mag meenemen, want dan hoef ik niet bij de winkel te stoppen als ik naar huis ga. Een andere keer is het een vuilniszak of wat zout of, jawel, een rol toiletpapier. Waarom maak je geen lijsten en doe je in één keer alle boodschappen, knarsetandt ze dan. Ze heeft gelijk natuurlijk.

We zijn opgegroeid met het goede voorbeeld. Elke maand, als het salaris van mijn vader was gestort, zaten we gezamenlijk de sauda-lijst, de boodschappenlijst van de maand, op te maken. Eén kind zat dan voor de keukenkasten en telde wat er over was, terwijl ma aan de eettafel de lijst van de vorige maand als referentie hanteerde.

‘Oliesardien’, riep ze dan. Het kind telde het aantal blikken sardines: ‘Twee blikken’. Moeder telde het aantal zondagen in deze nieuwe maand, trok daar twee vanaf en schreef dan het aantal blikken oliesardine dat moest worden gekocht. Oliesardines waren het luxe ontbijt op de zondag en het maakte niet uit hoeveel mensen zouden eten, er ging één blik sardines per zondag open en de inhoud werd nauwkeurig gedeeld, met mathematische precisie. ‘Spijsolie’ klonk het vanaf de eettafel en het kind hield dan de fles omhoog. ‘Halve’ concludeerde moeder en berekende vervolgens het aantal aan te schaffen liters.

Als alles op zijn plek was gezet, was het dan feest, een literfles cola ging open, het pakje koek dat was gekocht ook. Het allerbelangrijkste was dat we wisten dat wat er ook zou gebeuren we de belangrijkste basisbehoeften in huis hadden voor een maand. Hoe zuinig we ook moesten zijn, we zouden te eten hebben, dankzij de moestuin en het kippenhok; je hoefde niet zonder gepoetste tanden naar school te gaan of zonder deodorant.

Het is niet zo dat ik niets heb overgenomen van mijn ouders. Ik wil ook heel graag een georganiseerd leven, dus zo af en toe, als de geest over me komt en er een leuke financiële meevaller is, doe ik grote inkopen. Dan koop ik hele voorraden spullen die niet bederven. Denk aan tandpasta, wasmiddel, deodorant. Dat is fijn, een geweldig gevoel van luxe overvalt me dan, als ik de kast openmaak en die rijkdom aanschouw. Alleen: het werkt slechts als je die voorraad op tijd aanvult.

En dat is dus niet mijn sterke kant. Ik denk steeds: ‘ah, het kan nog even, volgend maand moet ik echt weer gaan bevoorraden’. Maar dan is er een andere prioriteit of vier deadlines of andere moeilijke zaken die geen ruimte laten in het hoofd voor zaken als de voorraadkast.

En daarom bied ik mijn verontschuldigingen aan, aan de mensen die vandaag in mijn nabijheid waren en dachten ‘wat heeft ze veel parfum op’. De deodorant was op. Dus camoufleerde ik mijn slordigheid, mijn gebrek, met een fikse dosis parfum. Een cosmetische noodgreep zo gezegd. Net een IMF-tranche zou je kunnen zeggen. Het bedwelmt voor even, maar het kan de plaats van echte deodorant (lees: echt beleid) niet vervangen.-.

Gangadwt@gmail.com