GANGA / Sharda Ganga
Ik dacht dat het aan mij lag. Dat ik nu echt aan rust toe was. Dat het me allemaal teveel was geworden. Kijk wat er gebeurde. Ik zag president Santokhi praten, maar ik hoorde ex-president Bouterse. Ik zag president Santokhi, maar hoorde de echo van Hoefdraad. En de echo van Goedschalk en van Wijdenbosch en al die andere figuren die ooit de centen regelden in dit land.
Al tijdens het kabinet-Bouterse I had ik last van déjà vu – het gevoel alsof ik het allemaal al eerder had meegemaakt. Nu heb ik dus een déjà vu van die déjà vu – het gevoel dat ik al eerder had meegemaakt dat ik het gevoel had dat ik het al eerder had meegemaakt. Kunt u het nog volgen? Hoeft ook niet. Begrijpt u er niets meer van? Troost u, de president ook niet.
Wat als we straks weer een nieuwe minister krijgen die vindt dat wielen er zijn om opnieuw uitgevonden te worden
Deviezencommissie, verbod op handel van deviezen, strenger hier, controle daar, dit mag niet, dat moet juist wel. Dit is de zevende of achtste keer in mijn leven dat ik dit hoor. Weet u nog dat er een wet is die verbiedt om huizen in valuta te verhuren en het gedoe om dan met papieren je dollars voor je huur of voor je studerende kinderen te gaan kopen bij de bank, maar die had ook geen dollars te koop?
Het duurt een paar weken of maanden en dan lijkt het alsof er een grote stofwolk over het land gaat die maakt dat we collectief de maatregelen vergeten of negeren. Ook nu verwacht ik niets anders. Immers, ze zijn onuitvoerbaar en/of oncontroleerbaar en/of leggen geen zoden aan de dijk.
Te midden van al dit ge-déjà vu zag ik toch ook lichtpunten. En wat een heerlijke lichtpunten waren dat! Valt het u ook op hoe hard en goed onze jongeren gaan op het gebied van technologie en wetenschap, STEM en ICT en al wat daarmee te maken heeft? Keer op keer valt het Robotics Team Suriname op bij internationale meetmomenten, je ziet ze gestaag groeien en bloeien.
Robotics, in Suriname! Het contrast kon nauwelijks schrijnender zijn. Terwijl we aan de ene kant zuchten onder politieke leiders die met hun denken en doen nog in feodale tijden lijken te leven en op zijn laatst een economie of sociologieboek in de jaren zeventig hebben gelezen, hebben we een aantal jongeren, die de taal praten van de 21ste eeuw.
Helemaal mooi is dat de Rookie All-Star Award die Suriname binnensleepte op de regionale krachtmeting het team eert dat zich het meest heeft ingezet om ook anderen in de samenleving te stimuleren voor robotics. Communicatie, gedrevenheid, samenwerking, inspiratie – het Robotics Team moest eens les gaan geven aan de heren machthebbers.
En wat mijn hart helemaal verblijdde, was de aanhoudende stroom van informatie vanuit Cenasu, het Centrum voor Nascholing in Suriname over het Ontwikkelingsgericht Onderwijs (OGO) en de Sula-beurs die deze week is en wordt gehouden voor het onderwijsveld in het CCS. Al enkele weken geniet ik van de schitterende foto’s en filmpjes die leerkrachten over het hele land opsturen van hun leerlingen en hun werkstukken, impressies van lessen, vrolijke zang- en danspartijen.
Ik zal niet voor u jokken, ik word er zo af en toe emotioneel van. ‘Is dit het?’ vraag ik me dan af. Gaan we nu eindelijk de grote omslag maken in ons onderwijs? Een school waar kinderen begrijpen waarom ze iets leren en niet slechts ‘omdat het altijd zo is gegaan’. Waar er plek is voor verschillende soort talenten, er aandacht is voor alle Surinaamse culturen, kinderen vaardigheden leren die veel verder gaan dan alleen taal en rekenen. Ik zie kinderen trots stralen naast hun werkstuk of in het kostuum van hun droomcarrière. Zelfs een heuse astronaute passeerde de revue.
Ik durf dan bijna weer te hopen. Maar de angst is nooit ver weg, want wat als we straks weer een nieuwe minister krijgen die als zovelen voor haar of hem op zoveel ministeries, vindt dat wielen er zijn om opnieuw uitgevonden te worden. En dan hebben we onze zoveelste déjà vu.