VANDAAG IS HET 43 jaar geleden dat er een greep werd gedaan naar de macht in het land. Onze jonge republiek werd ineens en op een gewelddadige wijze de volwassenheid ingeloodst. Daar zouden we als samenleving lessen uit geleerd moeten hebben. Want het verhaal van een groep jonge militairen die de macht greep en er na zeven jaren mokkend weer afstand van deed, zou een verhaal moeten zijn voor slechts de geschiedenisboeken. Maar dat is anno 2023 nog steeds niet zo. Sterker nog de militairen die nog in leven zijn hebben na het voor de twee keer naar de klippen helpen van onze economie, alweer de rol van stuurlui opgepakt.

Desi Bouterse die door zijn medestaanders liefkozend de leider van de revolutie genoemd wordt, mag nog steeds rekenen op een groep volgelingen. Hij had het in de ochtend van 24 op 25 februari over de gevallenen -degene die zijn gesneuveld- in de strijd. Maar wat hij er niet bij optelt is de schade die niet tastbaar is.

Jongeren hebben voorbeeldfiguren gekregen in dit land die dat niet waard zijn. Mensen die door criminele handelingen slapend rijk zijn geworden werden gemaakt tot idolen. Een grijpen naar wapens werd gebombardeerd tot revolutie. De effecten van de Binnenlandse Oorlog die ook in die periode uitgevochten werd,  doen zich nog steeds gelden. Een hele generatie die ontheemd werd en niet naar school kon gaan. Instituten in het binnenland die kapotgeschoten werden en hele dorpsgemeenschappen die in angst leefden. De prijs voor deze zogenoemde revolutie is met bloed, zweet en tranen betaald.

Het is dan ook apart dat de bedenkers van deze machtsgreep geen enkele verantwoordelijkheid dragen of erkennen voor hun daden. Ze schelden op de regering en weigeren hun rol in de oorzaak van deze malaise te erkennen. Tijdens de herdenking was er plotseling het besef dat het slecht gaat in Suriname. “En natuurlijk hebben wij ook wat fouten gemaakt, maar…”, klonk het snel.

Suriname heeft ook voor de militaire staatsgreep barre tijden gekend, dus de militairen hadden voldoende voorbeelden voor hoe het niet moet. Toch zal een eerlijke kijk in de spiegel ze niets anders kunnen wijzen dan de vereenzelviging en zelfs internalisering van datgene waar ze juist tegen ten strijde trokken.

Het is wrang en toch moet wel gezegd worden dat de NDP de spanningen van voor de Onafhankelijkheid tussen de verschillende bevolkingsgroepen heeft doen afnemen. Lange tijd waren de verschillen slechts onderhuids voelbaar. Nu echter komen ze weer op en trachten een door armoede geteisterd volk ook nog langs etnische lijnen te verscheuren. Dat zou niet mogen gebeuren. De balans van de revolutie blijft grim maar van dit lichtpuntje kunnen we wel leren. Hopelijk houden de huidige leiders vast aan dit lichtpuntje om ervoor te zorgen dat het licht in de tunnel niet compleet dooft.