SERIEUS!? / Ivan Cairo

Op 7 oktober werd de wereld geconfronteerd met de zoveelste escalatie van een internationaal conflict. Terreurorganisatie Hamas voerde een gruwelijke terroristische actie uit op Israëlisch gebied, die ik met elke vezel in mijn lichaam afkeur. Niks aan die laffe aanval is lofwaardig.

Een muziekfestival dat in het teken van vrede en vriendschap stond binnenvallen en als een duivel mensen neermaaien is niet cool en verdient geen applaus. Dat was geen militair doelwit. Dat waren ongewapende burgers.

Het doodschieten van baby’s en bejaarden en het ontvoeren van andere, gewone burgers is niets meer dan een laffe en afkeurenswaardige daad. Evenzo keur ik met kracht af de disproportionele militaire reactie van Israël, dat een bommenregen heeft laten neerdalen in de Gazastrook, ook op burgerdoelen.

Vaak hoor je dat over politiek, religie en voetbal er altijd meningsverschillen zullen zijn. Ik ga in deze kolommen dus niet in op historische en religieuze issues die ten grondslag liggen aan het conflict tussen de Israëliërs en Palestijnen. Ik kijk alleen naar het humanitaire aspect in deze zaak.

Puur bekeken vanuit een mensenrechten standpunt kom ik niet tot een andere conclusie dan dat de Israëlische overheid, zo je wil, de Israëlische regering een racistisch en apartheid bewind jegens de Palestijnen voert. Even erg als wat de nazi’s, aangevoerd door Adolf Hitler, tegen de joden tijdens de holocaust hebben gedaan. Alleen de Israëlische gaskamers ontbreken in de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever.

Alleen vanuit een onmenselijk brein en een gevoel van superioriteit en onschendbaarheid kan de maatregel om stroom en water naar de Gazastrook af te snijden, alsook de toevoer van goederen, waaronder voedsel en medicamenten, voortvloeien. Met deze maatregel wordt niet het ‘handjevol’ Hamas-terroristen getroffen, maar ook de Multi-miljoenen Palestijnen die geen Hamas zijn en niets met deze terroristische bende te maken hebben of willen hebben. Zij zijn evenzeer het slachtoffer van Hamas – al ettelijke jaren – als de slachtoffers die in Israël zijn gevallen bij de terreuraanval van zaterdag 7 oktober.

De Gazastrook en de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever is in mijn perceptie niets anders dan een groot concentratiekamp waar intussen al verschillende generaties Palestijnen zijn geboren. De persconferentie van de familie van Mia Shem, een Israëlisch meisje dat door Hamas is ontvoerd en gevangen wordt gehouden, was voor mij even aangrijpend als de talrijke hartverscheurende interviews van onschuldige, eenvoudige Palestijnse moeders en vaders die vertellen hoe hun kinderen bij Israëlische bombardementen op scholen, ziekenhuizen en andere burgerfaciliteiten om het leven zijn gekomen.

Al tientallen jaren blijkt de internationale gemeenschap impotent te zijn om de mensenrechtenschendingen en misdrijven tegen de menselijkheid, die ook door de staat Israël worden gepleegd, te veroordelen en te doen ophouden. Israël lapt keer op keer besluiten van de VN-Veiligheidsraad aan zijn laars. Ook de talrijke moties van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, die door Suriname worden gesteund, legt Israël naast zich neer.

Ik zie de internationale gemeenschap na zoveel jaren dus geen oplossing brengen in dit conflict. Alleen de Israëlische bevolking kan verandering brengen in de situatie. Díe bevolking zal haar regering(en) massaal aan het verstand moeten brengen dat ze in vrede wil leven en niet constant in vrees voor een Hamas of Hezbollah die uit zijn op hun vernietiging. Gebeurt dat niet zal dit conflict niet worden opgelost.

ivancairo@yahoo.com