REFLECTIE / Iwan Brave
De morgen was al aardig gevorderd toen ik me donderdag realiseerde dat vandaag een nationale feestdag is. Dus dat ik vrij ben (van bepaalde verplichtingen). Heerlijk! Je kan maar niet genoeg vrije dagen hebben, vindt de socialist in mij. Ik doe niet mee aan het gemopper dat we in Suriname “te veel nationale feestdagen” hebben. Als je multicultureel bent dan zal je toch iedereen minstens één of twee snoepjes uit de pot moeten gunnen.
Wat mij betreft krijgen we nog ‘Immigratiedag’ als vaste nationale feestdag erbij en dan is het echt compleet. Dat mogen we toch wel vieren en overpeinzen dat Suriname werd gecompleteerd door immigratie in plaats van gedwongen verscheping in het benedendek? Ik hoor al menigeen vloeken en tieren over dit voorstel, om welke reden ook. Maar zo is het net.
Nationale feestdagen zijn in de materiële ratrace welkome bonusdagen, vooral waar we ons uit de naad werken tegen een loon qua koopkracht gelijk aan slappe thee
Natuurlijk moeten we meer productie gaan leveren met zijn allen, competitief zijn en streven naar excellence. Maar nationale feestdagen zijn in de materiële ratrace welkome bonusdagen. Vooral waar we ons uit de naad werken tegen een loon qua koopkracht gelijk aan slappe thee. Ik gun daarom iedereen van harte deze bonusdagen, vooral de zwoegende loontrekkers.
Toegegeven, ik houd het nog nauwelijks bij wanneer het een vrije, nationale dag is. Die komt vaak ineens uit de lucht vallen als welkome bonuswerkdag, waarbij ik een inhaalslag kan maken op de grote stroom die even halt staat. En dan werken met de gemoedelijke rust van: niets moet, alles mag!
Moet ik per se weten wat al die feestdagen betekenen en inhouden, vooral die religieuze of culturele? Met bureninteresse kom je al een eind. Dat ik rustig doorwerk, is niet omdat ik het niet respecteer of dat het me niet interesseert. Maar wat wordt de datum van Immigratiedag? Hier wacht een goede oefening in multiculturele eensgezindheid.