GANGA / Sharda Ganga

Het handige voor Surinamers op bezoek in Colombia is dat je gewoon twee nullen van elke prijs weg hoeft te denken en je weet meteen wat je moet betalen omgerekend in SRD. Koop je een empanada en schrik je je lam als je hoort dat je drieduizend Colombiaanse peso moet betalen, haal diep adem om bij te komen van de schrik en van de ijle lucht in Bogotá en laat het besef indalen dat het slechts SRD 30 is.

Deze handige tip heeft uiteraard een houdbaarheidsdatum: zolang één US dollar ongeveer vierduizend peso oplevert. Dat is niet elke dag of week het geval; de dollar danst tussen de vijfduizend en 3.500 peso, maar is al enige tijd rond de vierduizend peso.

Het was best wennen aan betalen in Colombia. In tegenstelling tot veel andere Latijns-Amerikaanse landen worden US dollars niet met open armen ontvangen. In het beste geval voor jou (maar niet noodzakelijkerwijs voor de monetaire stabiliteit van Colombia), wordt er eerst heel moeilijk gekeken, wordt je verteld dat ze even moeten vragen wat de koers is, de telefoon erbij gehaald en een urgent gesprek gevoerd met iemand die ver weg zit en waarschijnlijk de hele dag de koers in de gaten houdt. In de meeste gevallen konden we buiten het hotel nergens terecht met de dollars. Ik zeg er meteen bij dat we niet veel verder zijn gekomen dan twee snelle uitstapjes van een paar uur buiten het hotel: er moest worden gewerkt.

Ook interessant: bij het wisselen op de luchthaven werd elk biljet dat wij in handen kregen van een stempeltje voorzien. Aangezien wij ook kleingeld wilden (biljetten van tweeduizend peso en niet alleen van tien- en vijftigduizend peso), waren dat nogal wat stempeltjes voor die ene honderd dollar. Laten we die dubbelcheck vooral nooit overnemen, hoeveel ambtenaren we ook als overschot hebben.

Met een koers van bijna vierduizend peso voor een dollar zou je denken dat er ook in Colombia laconiek wordt gedaan over wisselgeld; minstens zo laconiek als in Suriname waar je wordt afgescheept met een snoepje in plaats van een kwartje. We zagen echter bordjes staan bij kassa’s die we zo hadden willen meenemen; je hebt recht op exact wisselgeld, werd de consument duidelijk gemaakt. Elke peso telt. Ook als die peso 1/4.000 US dollar waard is. Een tip voor de Consumentenbond, om die bordjes in alle supermarkten op te hangen?

Natuurlijk heb ik me niet alleen met geldzaken bezig gehouden tijdens deze eerste keer in Bogotá. Al langer wist ik van de moeite die wordt gedaan voor het leefbaar maken van die miljoenenstad, hoe fietsverkeer wordt bevorderd en voetgangers als uitgangspunt dienen. Ik was blij dat ik eindelijk het Transmilenio-bussysteem kon aanschouwen (maar nog niet ervaren).

Dat ik zelf kon zien hoe publieke ruimten als parken en pleintjes, zitbanken en wandelpaden centraal staan bij de ruimtelijke planning en niet als ‘afterthought’ ergens of nergens worden neergekwakt. We genoten van de kunst die overal te zien was, van Botero’s ronde vormen tot de meest waanzinnige graffiti. We zagen een stad die plaats maakt en aandacht heeft voor haar artiesten. Die ruimte voor ze maakt, door passages in tunnels te laten omtoveren tot graffitikunstwerken die tientallen meters uitstrekken.

Maar steeds weer was daar die pijn ergens diep in het hart: wat een contrast met onze hoofdstad. Het gaat er dan niet om, om de omvang of geschiedenis van die miljoenenstad te vergelijken met Paramaribo. Het gaat om de aandacht en de moeite die we willen besteden aan onze eigen stad, onze eigen geschiedenis. Want uit elke losse straattegel, elk stukje zwerfvuil, elke kuil in de straat, elke morsige straathoek, elk verwaarloosd monument, halfverrot monumentaal pand, geknakte boom en vieze stoep vertellen we aan de wereld: we vinden onszelf niets waard. Zie maar: onze hoofdstad is een spookstad. Welkom.

Gangadwt@gmail.com