DE UITZETTING VAN Regita ‘Asawini’ Edenburg kreeg vrijdag nog een staartje. De staat blijkt de vreemdeling Edenburg namelijk via het Centraal Bureau voor Burgerzaken te hebben voorzien van een Surinaams noodpaspoort om uit het land te kunnen worden gezet. Dat is een manier van handelen die door de rechter is verworpen.
Maar de vraag rijst hoe het mogelijk is dat een minister van Justitie en Politie, die op de hoogte hoort te zijn van wat wettelijk is toegestaan, dit heeft laten gebeuren. Sterker nog: een president die voormalig bewindvoerder is geweest op het genoemde ministerie staat erbij en kijkt ernaar.
Als bijvoorbeeld een regering-Bouterse deze handeling had gepleegd, dan zouden de organisaties, die nu als het graf zwijgen, wel opkomen
Wat de zaak nog erger maakt is dat Asawini is aangemerkt als iemand die een gevaar vormt voor de staat. Aangezien deze activiste vooral in de goudvelden en tegenover minister Marciano Dasai van Ruimtelijke Ordening en Milieu heeft geëist dat het mijnen met cyanide wordt stopgezet, kan de opmerkelijke vraag worden gesteld wie precies ‘de staat’ is.
Heeft de ‘staat’ belang in deze kwestie? Of hebben functionarissen met belangen binnen deze sector zich voor deze gelegenheid de rol van ‘de staat’ toegeëigend? In ieder geval zijn ongeschreven regels, die de verhoudingen binnen de trias politica in stand houden, grof geschonden. De bewindslieden die zich hiervoor hebben geleend, evenals de staat Suriname, verdienen in deze case een brevet van ongeschiktheid.
Wat nog meer opvalt in het land is dat andere organisaties die zich bezighouden met de schending van mensenrechten zich kennelijk niet geroepen voelen publiekelijk de strijd van Asawini te ondersteunen. Er is een soort ingebouwde apartheid in de manier waarop de Surinaamse samenleving opereert en ook dat is gevaarlijk.
Als bijvoorbeeld een regering-Bouterse deze handeling had gepleegd, dan zouden de organisaties, die nu als het graf zwijgen, wel opkomen. Nu daar het Chandrikapersad Santokhi betreft, kijken ze er ongeïnteresseerd naar. Het is deze onverschilligheid waarop deze regering rekent om deze soort rancuneuze maatregelen voort te kunnen zetten.
Vanuit dat oogpunt is de instelling van een Volkstribunaal Tribale Volken Suriname door granman Albert Aboikoni volgens de president van dat tribunaal Edmund Neus begrijpelijk. Los van alle geharrewar over het wel of niet handhaven van de Vereniging Saramaccaanse Gezagdragers is met deze case volgens hem wel bewezen dat het juridische systeem van Paramaribo slechts met mondjesmaat in de bres springt voor het onrecht dat de binnenlandbewoners ervaren.
Het is absurd dat Paramaribo al vele jaren oogluiken toelaat dat met kwik en cyanide wordt gewerkt in het binnenland. Maar als er iemand opkomt voor de binnenlandbewoners die de nadelen ervaren van deze activiteiten wordt die persoon aangemerkt als gevaar voor de staat. Toegegeven: het is niet ideaal verschillende rechtssystemen naast elkaar te hebben in een land, maar volgens de redenering van Neus werkt wat er nu is niet voor de binnenlandbewoners. Dat is voor een groot deel inderdaad waar.