Geïnspireerd door de jubilea van bevolkingsgroepen in Suriname heeft de Ware Tijd de schijnwerpers gericht op de rol van Hindostanen op sportgebied. Uit verzamelde en beschikbare gegevens is een tipje van de sluier gelicht. Vaststaat dat de geschiedenis van alle groepen in het land waarschijnlijk moet worden herschreven of aangevuld. Hoe dieper het graafwerk, hoe meer (on)juiste feiten, opmerkelijke gebeurtenissen en ontwikkelingen naar boven komen drijven. Het is deze keer de moeite waard stil te staan bij de nazaten van de tot slaaf gemaakten in Suriname.

Tekst Stan Herewood

Beeld Privécollectie

Het gevoel en de behoefte aan verbondenheid met de Surinaamse grond en eenheid en saamhorigheid in de marrongemeenschap zijn manifest geworden door de plotselinge grote vlucht en affiniteit met de Moengonese club Inter Moengotapoe. Die vereniging liet er geen twijfel over bestaan een leidende rol te willen spelen in de voetbaltop en met succes. De gedrevenheid, kracht en discipline maakten haar tot rolmodel.

Ex-topvoetballer Jozef Joekoe (52) heeft als actieve speler en clubbestuurder naam gemaakt. Hij was verbonden aan Leo Victor, Boxel, Inter Moengotapoe, Transvaal en Young Rhythm. “Inter Moengotapoe is ongetwijfeld een inspiratiebron geweest voor de club Young Rhythm met spelers van Langa Oekoe aan de Cottica. Inter is langs dezelfde rivier.”

Young Rhythm bestaat niet meer, maar heeft in haar gloriejaren deel uitgemaakt van de top. Stadscreolen, Hindostanen, inheemsen en marrons vormden volgens Joekoe de selectie. Behalve medeoprichter was hij trainer van de club. Hij behaalde in twee jaar alle diploma’s van de Stichting Instituut Sportopleidingen (Siso). “Ik ben twee keer met Young Rhythm gepromoveerd naar de hoofdklasse”, vertelt Joekoe trots.

Spelers ronselen

Ook Frank Dongo heeft leiding gegeven aan de club. “Wij hebben helaas moeten dealen met geldgebrek. Young Rhythm was een jongerenorganisatie die in stand werd gehouden door contributies van leden. Wij waren een arme club, terwijl clubs met geld continu in onze vijver kwamen vissen om de goede spelers te ronselen”, schetst Joekoe het bestaan van de club.

Zoals kinderen uit  het binnenland met sporttalent of andere begaafdheden naar de stad verhuisden, was dat ook het geval met spelers van Young Rhythm. “Na de zesde klas van de basisschool of vierde mulo hadden we geen verdere studiemogelijkheden. Een aantal jongens van de club verhuisde naar Paramaribo.”

Vorming

Bij Young Rhythm ging het “niet alleen om het voetballen” onderstreept Joekoe. “Maar ook om de vorming. Jongens die aanleg hadden voor muziek werden aangespoord zich daarin te bekwamen wat ook gold voor andere talenten. We hadden bijvoorbeeld ook een zaalvoetbalvereniging waarmee succes is geboekt. Het groter doel was de jongeren van de straat en van de criminaliteit af te houden.” Hij zegt dat door voetbal eenheid en saamhorigheid werden bevorderd.

De club is volgens hem geslaagd in het vormingsaspect, want spelers die naar Paramaribo waren verhuisd bekleden nu goede maatschappelijke posities. “Zij hebben het maatschappelijk aardig ver geschopt. Een deel woont zelfs in Nederland.”

Joekoe is ook medeorganisator van de Marron Copa. Ook dat toernooi ziet hij als een succes. “Er melden zich zoveel verenigingen aan dat ze niet allemaal kunnen worden ingeschreven. Marronspelers zijn over het hele land verspreid, vooral in Brokopondo, waar bijna elk dorp een sterk team heeft.”