ER IS EEN Coördinatie Bureau ingesteld om het actieplan voor de tweede helft van de regering-Santokhi/Brunswijk uit te voeren. Dit actieplan is tot stand gekomen na de pre-dialoog die de regering had met verschillende maatschappelijke groepen na de rellen van 17 februari. Het actieplan focust zich op drie gebieden, namelijk maatschappelijk, bestuurlijk en financieel-economisch.
De regering meldt dat er een team van ministers zal zijn dat dit actieplan ook zal uitvoeren, samen met het bureau kennelijk en er komt een soort van monitoringsteam. Dat zal bestaan uit een selectie van de groepen met wie de pre-dialoog is gevoerd.
Het uithollen van ministeries en verantwoordelijkheden van beleidsmakers wordt hiermee een tree hoger getild
Een ingewikkeldeder manier om zaken te vertragen lijkt haast onmogelijk. Het bureau moet kennelijk gaan samenwerken met een clusterteam van de ministers. Die hebben elk een begroting goedgekeurd gekregen in DNA waar zij mee moeten werken. Dat is een wet.
De ministers moeten daarnaast dus ook met een actieplan werken dat door de regering, en dus niet door het parlement, is goedgekeurd, het is geen wet. En er komt een team dat achter delen van dit actieplan staat kennelijk en die de vooruitgang moet monitoren, maar die op geen enkele manier is betrokken bij de begrotingssamenstelling.
Een grotere bestuurlijke dwaling is haast ondenkbaar. Want hoe gaan deze partijen die eigenlijk nergens in de bestuurlijke analen van het land zijn genoemd daadwerkelijk tot resultaat komen? En wat zijn precies de targets die gerealiseerd moeten worden? En sterker nog: wie gaat betalen voor deze zoveelste commissie – dit keer heet het bureau – die ad-hoc zaken moet gaan uitvoeren.
De regering heeft na de rellen van 17 februari het plan opgevat om met verschillende maatschappelijke groepen in dialoog te gaan. Na enkele gesprekken werd het geen dialoog genoemd maar een pre-dialoog. De uitkomst daarvan is vervat in een actieplan.
De regering stelt nog een apart orgaan in dat buiten bestaande structuren om resultaat moet boeken. Dit in plaats van dat de regering naar de volgende fase gaat, namelijk het doorgeven van de actiepunten aan de ministers om het mee te nemen in het tot stand komen van hun beleid.
Het uithollen van ministeries en verantwoordelijkheden van beleidsmakers wordt hiermee een tree hoger getild. Door deze werkwijze komen zaken heel moeilijk van de grond en worden volksvertegenwoordigers buitenspel gezet. Deze regering maakt er trouwens steeds meer een gewoonte van om buiten het parlement om zaken door te drukken en met lagere wetten en handelingen grondwettelijke bevoegdheden te omzeilen.
Ze doet dat zeer strategisch zoals het toekennen van veel meer budget aan het Kabinet van de President en het overhevelen van verantwoordelijkheden van ministeries naar het kabinet. Het instellen van de regeringsvergadering (RV) die geen grondwettelijke basis heeft in tegenstelling tot de RVM die dat wel heeft.
Jammer genoeg staat daartegenover een parlement dat wegens allerlei achterstanden, haastige besluiten en enge belangen de vinger niet aan de pols houdt. Ons bestuurlijk bestel leidt daar danig onder en niemand schijnt daartegen op te komen, sterker nog het wordt niet eens gesignaleerd.