REFLECTIE / Iwan Brave

“Armoede is een keuze.” Dat zou volksvertegenwoordiger Cedric van Samson harteloos hebben gesteld. Niet verrassend kwam hij achteraf uitleggen dat zijn woorden “uit hun context waren gehaald”. Wat hij had gezegd kwam erop neer: als je al arm bent en je vergokt je laatste centjes, dan is het jouw keuze dat je in die armoede blijft steken.

Was Suriname nou een perspectiefvolle maatschappij met bestuurders die macro- en sociaaleconomisch geen morserij ervan maken, dan zou hij met deze nadere uitleg wegkomen. Raymond Sapoen verwoordt het op Starnieuws treffend over Van Samson: “Die heeft slechts ongewild ons laten nadenken over de vraag of gokken armoede stimuleert of juist andersom: stimuleert armoede het gokken?”

Natuurlijk is het een keus. Maar als het financieel structureel uitzichtloos is en je ziet al die aanlokkelijke billboards met jackpotbedragen, die er maar net op passen, dan wil je wel meerdere gokjes wagen. Ik persoonlijk gok principieel niet. Al helemaal niet met mijn laatste centjes.

Het was een uitermate slechte inschatting van de volkse volksvertegenwoordiger Van Samson om nu op dit punt moreelprediker te zijn. Het getuigt van weinig bestuurlijke compassie en leiderschapsinzicht om in deze galbittere IMF-receptuurtijd de woorden “armoede is een keus” in de mond te nemen.

Al gooi je nog duizend kilo context bovenop; je wrijft het armoelijders onvermijdelijk extra in. Zeker waar armoede niet hun keus is, maar veroorzaakt door incompetente bestuurders.

Niet lang geleden moesten wij een nieuw gasfornuis aanschaffen. We hebben hem handje contantje betaald. Vervolgens ging onlangs de koelkast stuk. Ook die hebben we in één keer betaald. En (weer) leeg was onze spaarrekening.

Van Samson heeft groot gelijk: armoede is een keus. We hadden ook op houtvuur kunnen overgaan en een ijsbox kunnen aanschaffen. Zo, dit is mijn laatste duit in het armoedekeuzezakje.