REFLECTIE / Iwan Brave

Het financiële welzijn van een land herkent men aan de staat van zijn wegennet. Als de staatskas opdroogt, dan is infrastructuur een van de basale zaken waarop als eerste beknibbeld wordt. De mate van slalommen over de weg, is evenredig aan het monetair geschipper van de regering.

Zo begon ik in 2015 een column, toen Gillmore Hoefdraad Centrale Bank-governor was en met klem verzekerde: “Er is geen enkele reden voor een devaluatie.” Inmiddels weten we wel beter.

Suriname is als een film die blijft hangen in een zich steeds herhalende scène van misère, ofwel ‘vicieuze cirkel’. Vooral in deze regentijd nam het aantal gaten in wegen schrikbarend toe. De wegengatenindex als graadmeter voor onze almaar toenemende verarming.

Een andere armoedegraadmeter is de afnemende verkeersdrukte tijdens ‘spitsuren’ halverwege de maand. Velen hebben dan geen geld meer voor peperdure brandstof. Donderdagochtend leek het wel zondags verkeer.

Onlangs wilde ik afslaand invoegen, waarbij er ruim voldoende ruimte was tussen twee aankomende auto’s. Toen ik optrok, bleek een bromfietser, geheel onttrokken aan het zicht, pal achter en zijdelings de eerste auto te rijden.

Achterop zat een moeder met daartussen ingeklemd een baby. Alleen al het idee schokte mij wat de gevolgen zouden zijn geweest voor zo’n teer wezentje als ik niet tijdig had geremd.

Dit brengt ons bij een volgende armoedegraadmeter: het toenemende fenomeen van twee ouders op een bromfiets met daartussen hun helmloze spruit. Normaal zou ik zeggen: “Als je van je kind houdt, dan doe je dit niet!”

Maar dat is makkelijk praten. Ze zijn ongetwijfeld noodgedwongen te kiezen voor deze manier van vervoer. Mensen hebben al geen geld voor brandstof, laat staan voor een auto. Politieke ‘leiders’: stort het volk niet steeds in die herhalende misère-scène, het verkleint de toekomst- en overlevingskansen van onze kwetsbare kinderen in deze film!