GANGA / Sharda Ganga

‘Armoede is een keus’, zei DNA-lid Cedric van Samson gisteren, volgens de duizenden verontwaardigde reacties die hem meteen wilden opknopen aan de hoogste tak van de Boom der Opperdommen. Dat klinkt bekend, was mijn eerste reactie.

Ik hoorde de echo van de boektitel ‘Onderontwikkeling is een keuze’ van Maureen Silos, dertig jaar geleden gepubliceerd, dus ik reageerde niet meteen zo spastisch als vele anderen. Ik was al blij bij de gedachte dat het geachte lid een boek had gelezen. Dat hij blijkbaar gecharmeerd was van de analyses over onze samenleving van één van onze originelere wetenschappelijke denkers. Ja, ik probeer altijd eerst positief te zijn. Ik sluit ook niets altijd meteen helemaal uit, hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt.

Had hij gezegd: “Armoede is een keus.” en was dat het einde van zijn zin en zijn betoog, dan was ik na mijn eerste reactie alsnog woedend geworden zoals het lid Ebu Jones, die echt heel leuk kan zijn en behoorlijk slim is, maar in ’s lands vergaderzaal vooral zijn korte lontjes demonstreert. Hij koopt die lontjes in het groot ergens in, denk ik, want hij lijkt wel doorlopend te worden geteisterd door zelfontstekende korte lonten.

Maar de zin van Van Samson eindigde niet daar. Er was een heuse komma, hij zei dat armoede een keus is als je ervoor kiest om je middelen verkeerd te gebruiken. Een (halve)waarheid als een koe en één die opgaat voor zowel het individu als regeringen. Met het verschil dat de keuzes van een regering anderen treffen en de gokverslaving van een individu slechts het individu raken als die alleenstaand is. Hoewel dit laatste ook niet waar is, want de kosten van gokverslaving worden door de samenleving betaald.

Ik heb Van Samson nergens horen beweren dat (alle) arme mensen arm zijn omdat ze gokken. Ik vermoed dat hij wilde zeggen dat gokverslaving kan leiden tot armoede, als schaarse middelen, bestemd voor levensonderhoud, worden vergokt. Maar zo een duidelijkheid is uiteraard teveel gevraagd van het lid Van Samson.

Hij begon zijn commentaar met het ondersteunen van de oproep om onderzoek te doen naar het verband tussen gokverslaving en toenemende armoede. Dat is ook niet fout. Beleid hoor je te baseren op bewijzen. Er is al een overvloed aan studies uit de rest van de wereld die aantoont dat gokverslaving veel vaker in arme wijken voorkomt, dat arme mensen verhoudingsgewijs meer geld uitgeven aan gokken dan mensen met meer geld.

Dat is niet zo vreemd; ze verdienen minder, dus die SRD 1.000 die ze per maand vergokken is al gauw 20 procent en meer van hun loon, terwijl diezelfde SRD 1.000 nog geen 3 procent is van het loon van iemand die SRD 40.000 (krap 1.000 US dollar) per maand verdient. Uiteraard zal de laatste geneigd zijn meer te vergokken, maar zelfs een klap van 20 procent van het loon op een loon van 40.000 is nog altijd niet meteen het verschil tussen eten en geen eten voor de kinderen.

Ik zou zeggen: ‘laten we voor eens geloven dat Suriname niet zo uniek is als we steeds denken’. Ga eens googelen, wil ik de beleidsmakers ook nu weer toeroepen, er is al genoeg geschreven om je standpunten te staven. Verhoog die leeftijd, verban die huisjes tot ver van scholen en dergelijke, stop met het afgeven van vergunningen en hou op met het zaniken over werkgelegenheid als argument om het gokken te pushen. Wat de sector opbrengt aan werkgelegenheid, bloeden wij als samenleving weer weg via de zorg voor verslavingen, het immense leed voor gezinnen, de aanpalende kruimelcriminaliteit en de grote jongens grensoverschrijdende criminaliteit. Dat is de keus die u moet maken.

gangadwt@gmail.com