REFLECTIE / Iwan Brave

Graag had ik deze column ‘Laatste woord’ willen noemen. Maar als dat maandag wordt uitgesproken, en je bent vrijdag aan de columnbeurt, dan is het nodige gras je al voor de voeten weggemaaid. Dan rest slechts ‘nawoord’. Hoewel je over het afgelopen ‘laatste woord’ niet uitgesproken raakt. Eigenlijk is er nooit een ‘laatste woord’, behalve dat vóór je laatste adem.

Ik ben vooral nu benieuwd naar het ‘allerlaatste woord’, waarvan de president van het Hof van Justitie heeft toegezegd dat het uitgesproken zal worden“vóór eind van het jaar”. Zullen we met stomheid geslagen zijn? Eigenlijk is dat maar bij één uitkomst mogelijk.

Ik ben niet in spanning over het ‘allerlaatste woord’ omdat ik maar één mogelijke uitkomst verwacht. Het heeft 41 jaar na de ‘gebeurtenissen’ (NDP-jargon) geduurd om te komen tot het allerlaatste woord hierover. Als laatste tussendoortje heeft het Constitutioneel Hof de Amnestiewet van 1989 ‘nietig’ verklaard: in de strijd met onze Moederwet en internationale mensenrechtenverdragen.

Ook toen het ging om de ‘zelfamnestiewet’ van 2012, die als mislukte versperring naar gerechtigheid was opgeworpen, heb ik geen moment getwijfeld wat het oordeel van het Constitutioneel Hof zou zijn. Wat je politieke kleur ook is, geen enkele zichzelf respecterende jurist zou zichzelf zo te kijk zetten.

Tenzij natuurlijk je keus is willens en wetens al het kromme recht praten, puur uit opportunisme en eigenbelang. De hele wereld weet dat het waslapje ‘amnestie’ niet bestemd is voor weg boenen van ‘misdaden tegen de menselijkheid’. Het heeft lang geduurd maar Suriname maakt serieus schoon schip; we willen niet langer onszelf te kijk zetten in de wereldetalage.

We willen serieus meetellen en genomen worden. Het Surinaamse schip is behoorlijk morsig, vooral in politiek-ethische zin. Met het komende ‘allerlaatste woord’ zal hierover het laatste nog lang niet zijn gezegd.