MET NATIO GAAT het niet goed. Ofschoon andere takken van sport een niet te onderschatten concurrentie vormen voor het nationale voetbalteam van Suriname wat betreft de prestaties, blijft veldvoetbal in Suriname vooralsnog de populairste sport in het land. Aan de basis daarvan liggen de brede belangstelling en oriëntatie, sedert de aanvang van de competitieve sport, gemakkelijk toegankelijk voor jong en oud, rijk en arm. Dat is een historisch gegeven.

De Surinaamse Voetbal Bond dient leiding te geven aan de voetbalsport en moet de lijnen uitzetten voor een zo breed mogelijke ontwikkeling. De geschiedenis van de bond leert echter dat de organisatie zich nooit diepgaand heeft gebogen over een lange termijn ontwikkeling van deze sport. Een groot deel van het bestaan van de bond was het toneel van ruzie, onbegrip, club- en persoonlijk belang en crisis.

Anno 2023 klinkt binnen de SVB het geluid dat Suriname op het eerstvolgende wereldkampioenschap moet staan. Het is een kreet die eerder ook is geuit, maar een draaiboek om dat doel te bereiken is er nooit geweest. Ook nu niet. We zijn nog maar drie jaar verwijderd van het volgende WK en Suriname is tot nu toe niet in staat een stabiel elftal te vormen, noch minder een vuist te maken in de regio. In feite is het alleen Robinhood dat in onze contreien de Surinaamse voetbal eer hoog houdt.
Ondanks grote inspanningen van voorheen met pure Surinaamse krachten om een eindtoernooi te bereiken is het niet gelukt. Suriname is al zo geruime tijd bezig met een diaspora experiment dat tot nu toe alleen maar bakken vol geld kost, maar waarvan de resultaten bedroevend zijn. Door dit diaspora avontuur lijkt de SVB geen zeggenschap te hebben over het rekruteren van spelers. Alles gebeurt in Nederland, buiten het gezichtsveld van het bestuur om.

Binnen de Surinaamse voetbalgemeenschap gaan steeds meer stemmen op dat er voldoende kansen zijn gegeven aan het diaspora avontuur maar dat het gewenste resultaat uitblijft

De ‘scouts’ komen aandraven met wel prof’s, maar die een beperkte houdbaarheidsdatum hebben. Ze zijn vrijwel allemaal rond de dertig jaar en maken geen kans meer voor Oranje ooit nog uit te komen. De huidige talentvolle Nederlandse jongens die via hun (groot)ouders binding met Suriname hebben blijven hopen op een plek in Oranje en willen die mogelijkheid niet verspelen door te kiezen voor een wankel avontuur met Natio.

Wie de oren te luisteren legt begrijpt uit het geroezemoes dat een andere keuze wenselijk is dan tot nu toe toegepast. Binnen de Surinaamse voetbalgemeenschap gaan steeds meer stemmen op dat er voldoende kansen zijn gegeven aan het diaspora avontuur maar dat het gewenste resultaat uitblijft. Nu dit punt van de neergang is bereikt is er een taak weggelegd voor de leden van de SVB om, na advies te hebben ingewonnen van een collectief van de Surinaamse trainers, het bondsbestuur op een ledenvergadering de opdracht te geven het roer drastisch om te gooien en het Surinaams voetbal te redden.