Je zou denken dat het mogelijk moet zijn om een week te overleven zonder een ‘Giskusje ‘; dat staat voor blunders van de SVB. Het blijkt niet mogelijk. Waarschijnlijk geeft het de mensen van de SVB een kick wanneer ze hun blunders in de dagbladen mogen nalezen. Het is duidelijk dat men niet zonder een ‘Giskusje’ kan. ‘Het deert ons niet wat de pers en de samenleving over ons denken, zolang wij maar van elkaar houden.’ U kunt zich best wel voorstellen dat na zo’n statement de tranen in het recent verbouwde tehuis aan de Letitia Vriesdelaan rijkelijk vloeien. Wat een lelijk gebouw trouwens! Vrienden voor het leven. Heb ik ook vaker gehoord maar dan in een café in ‘s-Gravenhage; altijd leuk in een taveerne naar Nederpop te luisteren. Onze Dayasankar lijkt zelfs niet in staat te zijn een redelijke vergadering te organiseren. Gisteren verscheen het bericht in Dagblad Suriname dat vier lidbonden zich niet aan de deadline, zoals vastgesteld door de SVB om hun moederlijsten in te leveren, zouden houden. Hun argument is dat de notulen van de desbetreffende vergadering niet zijn gearresteerd, en dus niet zijn bevestigd. In het Angelsaksisch zegt men ook wel: ‘confirm the minutes’. Dus volgens deze heren is de vergadering ongeldig. Ook zou er in een bijbehorende brief in plaats van het seizoen 2012-2013 staan het seizoen 2011-2012. Dit is toch wel een situatie om er eventjes gek van te worden. Naderhand bekeken is dit op zich niet vreemd, want Dayanand werkt dagelijks veel met verwarde mensen. En dan te bedenken dat deze mensen ons willen begeleiden naar een WK. Jullie kunnen ons niet eens op een behoorlijke wijze begeleiden naar redelijke resultaten in onze eigen regio, buiten Suriname! Wie praat er dan over een WK? Er is hulp, maar dan moeten Giskus en zijn collegae een bezoek brengen aan de werkplaats van Dayasankar. Het enige talent dat Dayasakar in zich heeft, blijkt jammer genoeg niets met voetbal te maken te hebben; hij kan fantastisch zingen. Misschien kan hij nog stadionomroeper worden en dan kan hij die dertig betalende mensen die naar topsectie- wedstrijden komen kijken entertainen. Voetbal is leuk als de gasten van de SVB hun vingers niet eraan branden. Terwijl de tribunes tijdens topsectiewedstrijden doen denken aan een uitgemijnd goudveld, puilt het uit van mensen bij wedstrijden van de lidbonden. Ik kom deze dagen vrij vaak bij wedstrijden van de SOLO; dus op het Pechchanveld. Een ik ben van oudsher een bekende verschijning te LSB, alleen moet ik bekennen dat het dezer dagen wat moeilijker gaat. Ook daar is het meestal leuk behalve wanneer er zich onfatsoenlijke knapen tussen het publiek bevinden die opvallend willen doen en zo de aandacht willen trekken. Collega Jaswant bezoekt graag de LSO; daar is het vanwege een strakke organisatie vaak ordelijk en men heeft daardoor ook heel vaak een volle bak. Het is een feit dat ouders graag met hun kinderen en soms ook wel met het gezin de wedstrijden willen bezoeken als het maar ordelijk toegaat op de tribunes. Voetbal leeft in de districten. Ik kijk op de zondagen de ogen uit naar de volle tribune van de SOLO. Je ziet mensen zitten  met hun gezin lekker samen voor de wedstrijd een roti te eten. Vrienden staan bij te praten onder het genot van een biertje. Dit is wat voetbal leuk maakt. Niet die jaarlijkse grillen van een ‘enfant miserable’ uit het oosten. U ziet de kinderen stralen. Het is quality time with the family. Dat is wat voetbal zou moeten zijn. Dat was de primaire taak van Giskus, om ons voetbal weer tot leven te brengen. Als we alles op een rijtje zetten, concluderen we dat hij heeft gefaald.

Ik maakte afgelopen zondag iets heel grappigs mee en natuurlijk kan ik het niet nalaten dat met u te delen. Een scheidsrechter die zich waarschijnlijk heel stoer voelde, kon het niet nalaten een voetballer tot op het bot te beledigen. Door een foute beslissing van deze arbiter vond de aanvoerder, overigens terecht, het nodig om even op een keurige wijze verhaal te halen. De arbiter snauwde hem af, ja mensen hij sprak niet, hij slingerde een paar woorden naar de aanvoerder waarop ik plat lag van het lachen. De arbiter zei dat de aanvoerder een nul is en eigenlijk moest oprotten. Waarom ik moest lachen heeft te maken met het feit dat ik de maatschappelijke status van de aanvoerder ken. Hij is een fantastische, sociaal voelende en hardwerkende selfmade man, die ongelooflijk trots mag zijn, want al op 34-jarige leeftijd beschikt hij over zijn huisje, boompje, beestje en nog zoveel meer.  De arbiter ontbeert echter al deze geneugten van het leven. Wie is nu dan werkelijk de nul ? satis.baldewsingh@gmail.com