Het was donderdagmiddag weer een slecht opgevoerd theater in ‘s lands vergaderzaal, de Nationale Assemblee. Diverse Assembleeleden vlogen elkaar over en weer woordelijk in de haren. Het was weer eens een schandelijke vertoning van een bedenkelijk laag niveau. Tijdens een openbare vergadering werd een wijziging van de Personeelswet behandeld. Vanaf ongeveer twee uur ‘s middags was het een kakofonie van woorden, scheldpartijen en een gebrek aan fatsoen over en weer.

De hele middag riepen, spraken en vooral schreeuwden Assembleeleden over ‘no work no pay’, het verwijderen van artikel 28 uit de wet, de zin en onzin van de verplichte registratie van ambtenaren en over de status van ambtenaren, zoals thuiszittende nietsnuttende ambtenaren die gewoon hun salaris ontvangen. Die vermeende status werd door een enkeling op een hoop gegooid met de werknemers in de private sector. Maar, de lange tenen van een aantal Assembleeleden bleken te lang en zij vielen over de vergelijking van ambtenaren met werknemers in de private sector door een collega-parlementariër. 

Een van de Assembleeleden wees zijn collega’s constant op het feit dat zij niet goed luisterden. Ook werd door Assembleeleden beweerd, dat er collega’s in de zaal waren die woorden – mogelijk bewust – verdraaiden. 

Het kroost is niet in bedwang te houden

Buiten de microfoon werd feitelijk steeds ongegeneerd geschreeuwd. De woorden “politieke rancune” vlogen vaak door de vergaderzaal.

Enkele Assembleeleden vertoonden simpel gezegd kinderlijk gedrag. ‘De stoel’ ofwel de voorzitter van de Assemblee, dat was donderdagmiddag vicevoorzitter Dew Sharman, had moeite om zijn kroost in bedwang te houden en moest diverse keren, dat kroost op strenge vaderlijke toon toespreken. “Allemaal rustig in de zaal”, was vaak te horen uit de mond van Sharman,

Geen kaas gegeten

Ook waren er Assembleeleden die geen kaas bleken te hebben gegeten van de Personeelswet. Ondeskundigheid alom in de vergaderzaal. En deze politici moeten een wet wijzigen, erover debatteren…. het was werkelijk een trieste vertoning. 

Belerend arrogant toontje van jong Assembleelid

Veel belerende toontjes klonken door de zaal, ook uit de mond van een van de jongste Assembleeleden die het nodig vond om die taal aan te slaan tegen collega’s die al tien, vijftien jaar Assembleelid zijn. Ongehoord gedrag van een jonge blaag uit het binnenland, die haperend en stamelend zijn collega’s de les wilde leren. Beschamende vertoning was het. 

Als kijker en luisteraar moest ondergetekende zich diverse malen stevig vasthouden aan de stoelleuningen om er niet af te vallen…. van het lachen. Ja, lachen… want gekeken werd naar een tragi komedie.

Zelfs die jonge politicus beschuldigde zijn ervaren collega’s van het bewust verdraaien van woorden. De vicevoorzitter van het parlement, Sharman, moest weer ingrijpen, om de jonge blaag op de vingers te tikken. “Iedereen moet begrijpen wat rust en orde is”, sprak dit jonge Assembleelid vervolgens op arrogante toon, om maar vooral volwassen over te komen en daarin slaagde hij niet. “De wet is duidelijk, we gaan voor ordening”, zei hij – een van de onruststokers in ‘s lands vergaderzaal – ook nog.

Om zes uur ‘s avonds was het al zeker vier uren dat constant werd geschreeuwd en slecht geluisterd, dat op vileine wijze Assembleeleden door collega’s werden toegeschreeuwd met onderhuidse, valse opmerkingen. Vier uren lang een tragi komedie. Vier uren lang ergernis.Vier uren lang was ‘s lands vergaderzaal veranderd in een peuterspeelzaal. Vier uren lang praten over hetzelfde, iedereen zei hetzelfde, maar met andere woorden en ze kakelden maar door en door en ook nog eens door elkaar heen.

Het volk wordt niet vertegenwoordigd

Het was inmiddels kwart over zes in de avond en ondergetekende hield het voor gezien. Het theaterstuk was niet meer om aan te zien en om aan te horen. Dit parlementaire toneelstuk kon niet serieus worden genomen en het doet de vraag naar boven borrelen, hoe ernstig het is, dat dit land een Assemblee heeft gevuld met vooral zich onvolwassen en kinderlijk gedragende politici die het volk behoren te vertegenwoordigen en niet om tijdens welhaast iedere vergadering elkaar uit te schelden, te schreeuwen en elkaar bijna letterlijk in de haren vliegen.

“Wat een heise, deze wijziging is al opgenomen in het Herstelplan”, vatte een ervaren Assembleelid het uren zinloos debatteren samen.

PK