Ademloos heb ik kennisgenomen van het relaas van Mr. dr. W.R.Donner die verscheen onder de titel: ‘Kiesstelsels en klaagzangen’.

Te meer het een geboren Surinamer is, was ik bijzonder geprikkeld, over de ideeën van deze mij onbekende eerwaarde. Na de korte referaat gelezen te hebben ben ik zeer onder de indruk geraakt van de vlotte uiteenzetting en analyse van het Recht en de Trias Politica’s, van deze heer.

Er zijn weinigen die dat met zoveel gemak en eenvoud maar zo direct voor z’n raap kunnen vertellen. Zeer gecharmeerd ben ik ook onder andere over zijn relaas van de particratie, waarbij de politieke partijen de dienst uit maken.

Van hem neem ik de gedachte over dat het eigenlijk een variant is van de democratie. Een stem van het volk uitgebracht op een partij, wordt eigenlijk overgedragen aan een partij die vervolgens de dienst gaat uitmaken in de staat. Bij de ochlocratie is de ochlocratia, de menigte, de (mensen)massa” en Kratia “heerschapij’).
In de ochlocratie zijn het de opvattingen van de menigte die de dienst uitmaken. Het is een ontaarde vorm van democratie.

Politieke partijen wijzen mensen aan die de partij moeten vertegenwoordigen in het parlement. De vertegenwoordigers moeten dus de meningen van de partij in het parlement uiteenzetten en verdedigen. Hieruit vloeit logischerwijze voort dat als iemand uittreedt uit de partij of eruit wordt gegooid of niet langer eens is met de ideologie van de partij, moeilijk de zetel in het parlement kan behouden. Dat zegt het logische verstand van de heer Donner, dat zelfs ik begrijpelijk vind.

De heer Donner haalt verder aan dat de oude Iding Soemita een geweldige trucage als oplossing had bedacht voor deze penibele situatie.

Iedereen die gekandideerd wilde worden moest een brief ondertekenen gericht aan de voorzitter van het parlement waarin hij zijn ontslag als Statenlid aanbood.

Indien het lid naar een buitenlands evenement ging, dan werd de brief ingediend. In de tijd dat de betrokkene in het buitenland vertoefde, kon hij aldaar in de krant vernemen dat hij zijn ontslag had ingediend.
Met dit stuk wil ik verduidelijken, dat een ieder die van een partij als vertegenwoordiger zal worden gekandideerd, moet proberen te voorkomen, dat die niet wordt gegijzeld door de partij.
Gezien het feitelijk gegeven, dat in het Suriname politieke landschap, zaken op geheel eigen wijze wordt ingevuld, dan in de rest van de wereld, is het van belang dat volksvertegenwoordigers een actiegroep achter zich hebben, voor wiens belangen die opkomen.

Een grassroots volksvertegenwoordiger, staat sterker dan zij die door een partij naar voren zijn geschoven.
Want de afbraak van politieke partijen, met partijprogramma’s, die in de lade blijven liggen tot de volgende verkiezing mag geen optie zijn.

Dat betekent concreet dat de stem van de ochlocratia (menigte) in de ochlocratie, het beste tot z’n recht komt. Dat spreekt mij ook best aan. Omdat in deze vorm de opvattingen van de menigte de dienst uitmaken. Volgens de schrijver W.R.Donner is het een ontaarde vorm van democratie. Deze vorm, werd door Pim Fortuyn, uitgebuit, door de wijken in te trekken, om de toestanden in de wijken waar te nemen. Hij hoorde ook de opvattingen van de menigte en wist die op professorale wijze luid en duidelijk te verkondigen.

Helaas, werd zijn manier van optreden door de regenten niet op de juiste waarde beoordeeld.
Mijn overtuiging is dat deze sprekersbuis van het ochlocratia, door de politiek is vermoord.
Na zijn dood hebben de partijen meer dan 90% van z’n ideeën in hun programma’s verwerkt.

A.H. Tjauw-A-Hing