PARAMARIBO, 9 aug – Ooit noemde politicus Paul Somohardjo ze in alle ernst Bosjavanen. Dat volkje dat zo graag achter de bomen blijft, zich het liefst ophoudt in de marge van leven en samenleving. Somohardjo’s achteraf bezien opportunistische benaming, markeerde wel een opmerkelijke speling van woord en natuur. Het ‘zij die op mij lijken’ kreeg er een dimensie bij.

De verbale poging om de etnische lading te beschrijven van het Surinaamse samenleven, had ineens een dubbele betekenis. Gewiekst als hij is, trachtte Somohardjo er zijn voordeel mee te doen. Of het door zijn vondst en taalkwaliteiten kwam, moet nog bewezen worden. Feit is wel dat Somohardjo’s Pertjajah Luhur al een Inheemse parlementariër afleverde. En alsof de duvel er mee speelt, Surinaamse Javanen en Inheemsen hebben ook nog op dezelfde dag ‘hun dag’.

Weliswaar is er verschil in wat er herdacht of gevierd wordt. De ene was er al toen de anderen kwamen en toen de andere kwam waren anderen er al. Op de keper beschouwd is er weinig dat Surinaamse Javanen en Inheemsen delen. Maatschappelijk is de ene groep er iets meer in geslaagd in te schuiven. Maar daar speelt dan weer het zoeken naar een ‘eigen identiteit’, althans volgens deskundigen. Ook Inheemsen heten te zoeken naar een eigen identiteit. Maar dan weer, wie in Suriname niet? Dus toch iets wat met de rest wordt gedeeld?