GANGA / Sharda Ganga
Ik hoor en zie links en rechts mensen (mannen uiteraard) zichzelf aanprijzen als presidentmateriaal, totaal niet gehinderd door enige kennis van zaken of zelfkennis. Nu heb ik het niet over de wilde taferelen op een zekere verjaardag niet zo lang geleden, waarbij enkele onzekere figuren aan een zeker figuur het presidentschap cadeau deden. Ik verwijs daarvoor naar collega columnist Hans Breeveld (Starnieuws) die, door dat feestje geïnspireerd, zijn helder licht laat schijnen op zijn criteria voor het presidentschap.
Een ‘excellentie’-feestje was het blijkbaar in het AK Stadion, het summum van zelfverheerlijking, waarbij de jarige, gelijk een corrupte Romeinse keizer in een ‘Asterix’-stripverhaal, zich liet bewieroken en toejuichen door de menigte. Een menigte die de keizer zelf had georganiseerd en omgekocht met beloftes van lekker brood en gezellige spelen, want anders komt er geen kip, laat staan een menigte.
Je hebt geen flauw idee wat het betekent om een land te leiden, om die verantwoordelijkheid te dragen
Kunnen we alvast benoemen wat we vooral niet willen in een presidentskandidaat? Zelfverheerlijking bijvoorbeeld. Ego’s groter dan de zon. Over die taferelen heb ik het dus niet. Ik heb het niet over de gedoodverfde voor de hand liggende kandidaten, namelijk de voorzitters van grotere politieke partijen. (Allemaal man overigens).
Ik heb het over mensen die vooralsnog een stofdeeltje zijn aan de verre horizon van de politiek of mensen die regeren op en via social media en zelfs een enkeling die intussen wat meer ‘smoel’ heeft (in de zin van bekendheid) vanwege het ventileren van meningen ook buiten de ‘7 inch’-schermpjes.
Het valt me steeds op hoe naïef de meeste van die gasten zijn. “Ik zou het volk voorop stellen en daarom zou ik een goede president zijn”, hoor ik weleens. Of: “ik zou de echte problemen aanpakken, ik wel ja”. Welke problemen dan en hoe, wil ik weten, maar hun antwoorden liggen wellicht in een diepe, donkere lade, naast de partijprogramma’s van coalities na de verkiezingsoverwinning.
Anderen melden dat ze presidentmateriaal zijn, want “Ik ben eerlijk en ik kan goed met geld omgaan”. Ze hebben plannen voor het uit het slop halen van Suriname: we moeten meer produceren en minder importeren. We moeten criminaliteit uitbannen. Kortom, het is een feest van open deuren.
Waarom denken ze dat ze die job aankunnen, wilde ik me afvragen. De complexiteit van vraagstukken, scenario’s voor allerhande situaties kunnen indenken (regeren is vooruitzien nietwaar), weten hoe de wetgeving werkt, de werking van het staatsbestel, de werking van de administratie van het land, economisch en financieel inzicht, bijna wetenschappelijke kennis van complexe, maatschappelijke vraagstukken, zodat je bijvoorbeeld werkelijk begrijpt wat armoede is, en hoe diep ingrijpend en generaties doorwerkend ongelijkheid is en weten dat je dat niet oplost met een bakkerijtje hier en SRD 1.800 daar.
Weet je wel hoeveel afkortingen je moet kennen, wil ik die mensen vragen. Al die internationale organisaties, al die protocollen, de letters slaan je om de oren: IDB, IADB, CDB, IPPC, PLWHA, GCCA, resolutie dit, verdrag hier en resolutie daar, dat alleen is genoeg om je af te schrikken. Natuurlijk hoef je als president helemaal niets zelf te kennen, je kan ook gewoon een superminister hebben verantwoordelijk voor alles wat buiten Suriname gebeurt. En binnen. Dat kan ook.
Dan praten we nog niet eens over al die andere soft skills die eigenlijk nog belangrijker blijken te zijn dan we ooit hadden gedacht. Zaken zoals helder kunnen communiceren, afspraken nakomen, bruggen bouwen, vertrouwen wekken, enthousiasmeren vanuit een gedeelde visie en niet vanwege zelfbelang (dus niet vanwege het strooien met geld), luisteren, over je eigen schaduw kunnen springen, de juiste vrienden, pardon, adviseurs kiezen. En daartussen continu dat afwegen van belangen, het laveren tussen politieke mijnenvelden, stoelpootzagers.
Hou maar op, wilde ik die sollicitanten in de marge toeroepen, je hebt geen flauw idee wat het betekent om een land te leiden, om die verantwoordelijkheid te dragen. Maar toen besefte ik: de mensen in het machtscentrum ook niet. Niet deze en ook niet de vorige. Dus wie ben ik om aan die dromers te zeggen dat ze iets anders moeten dromen.
Vanwege omstandigheden is ‘GANGA’ niet op het gebruikelijke tijdstip – zaterdag 14:00 uur – verschenen.