Salvador Sanchez Ceren, één van de leiders van de Farabundo Marti National Liberation Front (FMLN), wordt de nieuwe president van El Salvador. De voorzitter van het Onafhankelijk Kiesburo van El Salvador, Eugenio Chicas, heeft bevestigd dat Ceren de tweede ronde met 50,11 procent van de geldige stemmen heet gewonnen.
Zijn tegenstander, de neo-liberaal Norman Quijano, van de conservatieve Arena partij, behaalde een respectabele 49.89 procent. Tot Vice President werd verkozen Oscar Ortiz, een van de meest succesvolle burgemeesters van het land, uit Santa Tecla, een voorstad van San Salvador. Ceren zal voor een periode van vijf jaar, van 1 juni a.s. tot en met mei 2019 het presidentschap uitoefenen.
Na Mauricio Fuentes, de huidige president van El Salvador, die de verkiezingen van 2009 glansrijk won, is dit de tweede opeenvolgende overwinning voor het FMLN. Het grote verschil is echter dat Ceren een echte guerrillero is geweest. Fuentes, was van huis uit een journalist en overtuigd sociaal-democraat. Hij sympathiseerde van meet af aan openlijk met de sociale doelstellingen van het FMLN. Maar hij is nooit een guerrillero geweest en heeft geen militaire training genoten.
Sanchez Ceren, jaargang 1944, is het negende kind uit een gezin van twaalf. Zijn vader was van beroep een kleine handelaar in scharrelhout; zijn moeder was marktvrouw in levensmiddelen. In navolging van zijn zussen koos hij voor een beroep als leraar. Voor mensen van zijn extreem lage afkomst in die tijd, zo ongeveer de enige legale uitlaatklep uit de armoedespiraal. Na zijn studie met succes te hebben afgerond, werd hij in 1963 op zijn negentiende als leraar basisonderwijs aangesteld.
Reeds in zijn eerste beroepsjaar as leraar, werd hij lid van de Nationale Vereniging van Salvadoraanse Onderwijzers ANDES 21 juni. Hij kon zich geheel terugvinden in de roep van deze organisatie om maatschappelijke hervormingen. Het werd hem echter al vrij snel duidelijk, dat de gewenste hervormingen slechts gerealiseerd zouden kunnen worden, na de omverwerping van de toenmalige rechtse militaire dictatuur.
Hij sloot zich na rijp beraad aan bij de guerrillabeweging Popular Liberation Front. Uit een fusie met drie andere groeperingen ontstond uiteindelijk in 1980 de FMLN, Sanchez Ceren werd meteen in het uitvoerend comité opgenomen en wel in de rang van commandant.
Na de ondertekening van het vredesakkoord van januari 1992 tussen de rechtse Arena partij en het FMLN en het FMLN vervolgens als politieke partij werd erkend, werd Ceren in 2000 verkozen tot plaatsvervanger in de Wetgevende Vergadering. Deze Wetgevende Vergadering zou uiteindelijk de huidige progressieve democratische grondwet tot stand brengen.
Bij de presidentsverkiezingen van 2009, vormde hij voor het FMLN een ‘presidentiële ticket’ met de huidige president Mauricio Funes. Ceren bekleedde naast het vice presidentschap tevens het minister van Onderwijs op pro bono basis. Het gelukte hem wonderwel om het notoire slechte onderwijssysteem structureel te hervormen. Onder zijn leiding vond er tevens, met een aanzienlijke Cubaanse ondersteuning, een rigoureuze landelijke alfabetiseringsprogramma plaats.
Tijdens de afgelopen verkiezingscampagne gaf Ceren de verzekering, dat zijn regering de door Funes in gang gezette sociaal-maatschappelijke veranderingen onverkort zal voortzetten. Hij gaf aan de economisch verhoudingen in het land dusdanig te willen verbeteren, zodat de meerderheid van de verarmde bevolking een eerlijke kans zou krijgen om mee te participeren. Tijdens zijn overwinningsspeech kwalificeerde hij zijn komende regering als: een regering van het volk, en voor het volk: “Será un gobierno de participación, del pueblo y para el pueblo.”
Ceren is de auteur van meerdere boeken, waaronder: “Met dromen schrijven van het Leven”, ” De oorlog die wij niet willen ” “Het land dat ik wil ” en ” Het goede leven in El Salvador ‘. In dit laatste werk verhaalt hij over zijn visie op volksstrijd en de toekomst van zijn land. Sanchez Ceren is inmiddels 46 jaar onafgebroken met een en dezelfde vrouw in het echt verbonden. Het huwelijk heeft vier kinderen voortgebracht.:
Inmiddels gaan er zelfs in het constitutioneel aartsconservatieve Nederland steeds meer stemmen op om het pad der ‘typisch Nederlands’ indirecte verkiezingen in te ruilen voor het vele malen democratischer ‘Franse model’.
Nadat enkele weken geleden de partijleider van het CDA, Sybrands Buma zich onomwonden voor de direct gekozen burgemeester en de direct gekozen Commissaris van de Koningin(bij ons: Districts- Commissaris) had uitgesproken en zich aldoende dus aan de zijde van Alexander Pechtold van D’66 had geschaard, heeft een vooraanstaande VVD-er in de persoon van de burgemeester van Den Haag, Jozias Van Aartsen zich eveneens in dit illustere rijtje gevoegd.
Van Aartsen pleit voor een fundamentele hervorming van de gemeenteraadsverkiezingen:” Niet alleen moeten de inwoners rechtstreeks hun burgemeester kunnen kiezen, ook moet er een verkiezing ‘om de macht’ komen in twee stemrondes”. Hij stelde verder: “’Wij moeten in Nederland ook op de macht kunnen stemmen. In Frankrijk zijn twee rondes. In de eerste ronde stemmen de Fransen op hun gevoel, hun opinie, uit politieke overtuiging. Dan vallen er weliswaar partijen af, maar zij geven hun achterban wel een stemadvies mee voor de tweede ronde.”
Suriname en het Frans model
Ook bij ons in Suriname beginnen steeds meer mensen te begrijpen dat onze huidige ‘VVV-chantage stelsel’ haar langste tijd gehad heeft en niet meer aan de eisen van het huidige tijdsgewricht voldoet. Het is inmiddels zonneklaar dat het gechanteerd en gemarchandeer tijdens het onderhandelingsproces ons land geen goed doet. De potentiële presidentskandidaat wordt, zo blijkt keer op keer, gedwongen om veel meer weg te geven dan hij onder normale omstandigheden zou hebben ingewilligd.
De ervaring leert tevens, dat de eenmaal prijsgegeven ruimte, gedurende de regeerperiode niet meer! kan worden teruggewonnen. Dat de door de tegenpartij aangeleverde kandidaten doorgaans niet dan wel onvoldoende voor hun ministeriële taak berekend zijn, maakt de zaak des te acuter. Wij verwijzen in dit kader naar een prominent DNA lid dat onlangs heeft aangegeven zich in 2015, na pak hem beet drie of vier termijnen, niet meer verkiesbaar te zullen stellen.
Desgevraagd liet hij doorschemeren van mening te zijn dat het de hoogste tijd is om voor een ministerspost voorgedragen te worden. Zoals gebruikelijk in SU, heeft de ‘journalist’ ook nu weer verzuimd om de goede man naar de ‘ambtshalve’ grondslag van zijn claim te vragen. En dan hebben wij het nog niet eens over zijn ‘intellectuele credentials’.
Wij pleiten er afrondend dan ook voor dat politiek Suriname reeds bij de verkiezingen van 2015 dit heilloze pad der dwalingen verlaat en onvoorwaardelijk opteert voor a) een scheiding van de presidents – en assembleeverkiezing en b) een presidentsverkiezing in twee rondes, waarbij in de tweede ronde de twee sterkste kandidaten uit de eerste ronde met elkaar in de arena treden.
Wij koesteren de heilige overtuiging, dat slechts via dit traject de Republiek Suriname in staat zal zijn om de volgende stap en de volgende fase in zijn ontwikkelingstraject met succes te maken respectievelijk succesvol af te ronden.
Wij hebben geen zin in een president Bouterse of Santhoki, die reeds bij zijn aantreden in 2015, GEDWONGEN, meer dan de helft van zijn presidentiële autoriteit BLIJVEND aan een of meer notoire politieke marchandeurs heeft moeten prijsgeven. ZO KUN JE SURINAME ECHT NIET LANGER BESTUREN….ECHT NIET. DIE TIJD IS DEFINITIEF VOORBIJ. JA, U HOORT HET HEEL GOED…………….DEFINITIEF!
Guno Rijssel