De spanningen die eerder deze week het hoogtepunt waren door het opzeggen van PL als coalitiepartner waren voorspelbaar, omdat PL een regering binnen de regering aan het vormen was. Het was dus niet alleen maar chantagepolitiek die de druppel was.

Er waren drie ministerposten aan PL gegund, niet alleen vanwege coalitievorming maar ook om een bijdrage te leveren aan het regeringsprogramma. De heer Somohardjo had hiertoe ook een rol toebedeeld gekregen om een lobby op te zetten voor het verwezenlijken van het sociaalcontract. In plaats van mee te werken om bijvoorbeeld het woningbouwproject te realiseren was de heer Somohardjo drukdoende om namens zijn partij huizen te bouwen.

Daarnaast bleek geleidelijk aan dat de voorgedragen ministers onvoldoende functioneerden. Dit blijkt bijvoorbeeld door de Census 8, waarin discriminerende zaken waren onderzocht en vermeld. De minister van Binnenlandse Zaken heeft niet aan de bel getrokken en liet het voor wat het was.

In plaats van zijn minister aan te spreken op hun functioneren werd door de heer Somohardo keer op keer uiting gedaan tegen andere ministers, terwijl zijn ministers niet werden aangesproken.

Er mag gezegd worden wat men wil maar nog de heer Brunswijk nog de heer Bouterse toonden dit soort gedrag. Zij zetten zich in voor de opbouw van het land.

Natuurlijk worden er fouten gemaakt, maar uit fouten moet men leren. En dit is precies het struikelblok voor de heer Somohardjo. Tijdens de vorige regering functioneerde hij als grootgrondbezitter en wilde nu als projectontwikkelaar zich ontwikkelen met daarnaast het opzetten van eigen winkels en cultuurcentra.

Robbie Mohansingh