Ik wil de lezer terugbrengen naar een artikel in DWT van 18 februari 2011 met als titel “DNA in ongewisse over bezoekregeling regering”, waarin melding wordt gemaakt dat het parlement zich geminacht voelt door steeds minimale bezetting van de beraadslagingen van het college door de regering.
Moet u horen: de pot verwijt de ketel dat hij zwart is. Alvorens een vinger te wijzen naar de regering, zou het parlement binnenshuis orde op zaken moeten stellen: ten minste zorgen voor quorum en op tijd beginnen met vergaderen,
Terwijl DNA- voorzitter Simons zelf moedeloos en stil blijft als het parlement niet in staat is te vergaderen, moedigt zij de kiezers aan zich nu uit te spreken over het parlement, in het bijzonder over de leden die zij hebben gekozen om in het parlement hun belangen te dienen.
De publieke opinie is volgens Simons op dit moment belangrijk: “voor parlementariërs die naar een verkiezing toegaan, is het erg bepalend hoe de kiezers denken over hun participatie in de vergadering en de mate waaraan zij er aan deelnemen”. Het “wangedrag” van parlementariërs legt de DNA -voorzitter op het bord van het volk: “zolang de samenleving dit gedrag accepteert, zal dit blijven doorgaan”, stelt Simons.
Eerder had de DNA -voorzitter aangekondigd hard te zullen optreden tegen DNA- leden die laat kwamen; ze kondigde een wetsvoorstel aan om parlementsleden te dwingen tot het bijwonen van DNA -vergaderingen. Zij wilde niet langer toestaan dat vergaderingen niet op tijd konden beginnen, omdat er geen quorum was.
Het was de DNA -voorzitter menens om vanaf toen strakker te letten op de aanvangstijden van DNA -vergaderingen. Ondanks deze aankondiging bleef ze zich mild opstellen en leden van haar college de hand boven het hoofd houden.
Op vrijdag 5 april 2013 waarschuwde ze de DNA -leden dat indien binnen een half uur na de afgesproken aanvangstijd geen quorum was, zij niet langer zou wachten. Zij gaf desbetreffende DNA- leden nog steeds een kans: ze mochten nog laat komen, slechts een half uur. Wat een maatregel! Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Voorts was zij voornemens bij gebrek aan quorum de namen van afwezige parlementariërs op te noemen: “Zodra we niet kunnen beginnen na een half uur, ga ik dat doen, misschien helpt dat”, aldus de DNA- voorzitter in het parlement.
De vraag rijst:
1. Waarom de DNA -voorzitter zolang heeft gewacht om maatregelen aan te kondigen tegen leden van haar college die hun verantwoordelijkheid niet serieus namen en de kiezers een rad voor de ogen draaiden?
2. Waarom heeft zij de parlementariërs een half uur extra gegeven na de afgesproken tijd?
3. Waarom heeft zij de namen van desbetreffende parlementariërs niet gepubliceerd?
4. Waarom is het wetsvoorstel om parlementsleden te dwingen tot het bijwonen van DNA- vergaderingen bij een voorstel gebleven? Waarom is het niet verheven tot een wet?
Deze DNA- voorzitter heeft bij haar aantreden de parlementariërs veel trainingen laten volgen, er is ontzettend veel geld voor uitgegeven met als eindresultaat: nog steeds onvoldoende discipline en plichtsbesef bij veel DNA leden.
Gebrek aan discipline, integriteit en plichtsbesef bij veel van onze parlementariërs is niet nieuw. Voormalige DNA- voorzitter, Salam Somohardjo, kan dit beamen: nooit eerder was de DNA zo onproductief geweest als onder zijn voorzitterschap. Mevrouw Simons wilde voorkomen dat deze trend zich voorzette, echter heeft ze faliekant gefaald.
De dames en heren DNA- leden komen en gaan wanneer ze zin hebben en mevrouw Simons heeft geen greep op ze. Hoe kan het anders als je zulk ( wan) gedrag) jarenlang hebt gedoogd? Veel van onze parlementariërs zijn gewend laat op vergaderingen te komen of deze niet bij te wonen. Dat is cultuur in het Surinaamse parlement.
Mevrouw Simons heeft deze cultuur gevoed/gedoogd door ruim vier jaar niet krachtig op te treden tegen laatkomers en afwezigen. Nu de voorzitter de controle over het stuur volkomen kwijt is, gaat ze steun zoeken bij de gemeenschap.
Mevrouw Simons hoopt dat parlementariërs hun gedrag zullen verbeteren uit angst om bij de komende verkiezingen niet herkozen te worden. Als dat gebeurt, is mevrouw Simons hoogstwaarschijnlijk gerustgesteld, echter ik en met mij velen niet: de motivatie om parlementsvergaderingen altijd en op tijd bij te wonen mag geen angst en dreigement zijn, maar vaderlandsliefde, plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel.
Als mevrouw Simons de DNA- leden bij aanvang van hun ambt een training liet geven in plichtsbesef en vaderlandsliefde, als zij vanaf het begin de DNA -vergaderingen op tijd liet aanvangen en de aangekondigde maatregelen strak had uitgevoerd, dan zou haar zucht nu hoogstwaarschijnlijk één zijn van tevredenheid en niet van machteloosheid.

Jack Mohanlal / j.mohanlal@ziggo.nl