Veel mensen zien de aarde als een stille oude heer die zijn rondjes in de ruimte maakt en verder – niets. Maar dat beeld klopt niet.

Het binnenste van de aardbol draait als een gek in het rond. Enorme platen, waar de werelddelen op rusten, glijden van hot naar her.

De aardbol beeft en bromt, strekt zich uit en krimpt in: “De aarde is als een bel die steeds weer geluid wordt” zegt een seismoloog van de Columbia University.

In 2011, toen Japan werd getroffen door een enorme aardbeving, bleef de globe een maand lang rillen, beschrijft Spahr Webb. De bevingsdeskundige vergelijkt het met een gong, die blijft natrillen als je er een klap op geeft.

Dat trillen veroorzaakte een bult aan de andere kant van de aarde: mensen veerden een paar centimeter omhoog, zegt hij, “Maar dat ging zo langzaam, dat niemand er iets van merkte.”

Golven

Onze bol produceert een continu gebrom, dat op maar een paar plekken goed waargenomen kan worden – hoewel hij steeds duidelijker waarneembaar wordt.

Webb vermoedt dat de brom wordt veroorzaakt door golven in de oceanen die neerdreunen op de zeebodem.

Behalve het ‘gewone’ aardse gebrom, wordt op verschillende plekken op aarde een ander, meer plaatselijke dreun waargenomen. Die krijgt in het algemeen de naam van de plaats van waarneming.

Bekend zijn bijvoorbeeld de Taos Hum (de hum – brom – bij het dorp Taos in New Mexico) en de Auckland Hum in Nieuw-Zeeland.

Sommige hums worden toegeschreven aan mechanische oorzaken, van een luchtcompressor bij een fabriek tot geheime onderzoeken van het Amerikaanse leger, naast minder prozaïsche verklaringen zoals oorsuizen.