De aanhoudende protesten zorgen voor overlast in de samenleving. Niemand wordt er vooralsnog beter van en de gevolgen zijn tot nu toe vooral ‘hinderlijk’, zo is de algemene indruk. Zo waren afgelopen vrijdag veel winkels in het centrum gesloten en een aanzienlijk deel van de stad was afgezet, waardoor veel plaatsen moeilijk bereikbaar waren. De grote verliezers zijn de lokale economie en het volk.

Tekst Armand Snijders

Beeld Bentik Paulus

Op vrijdagochtend ontstonden felle discussies voor de poorten van diverse basisscholen, nadat ouders te horen hadden gekregen dat de kleintjes tot de tweede klas geen les zouden hebben en de leerlingen van de hogere klassen tot slechts tien uur school zouden hebben. Dit, terwijl het ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur de dagen daarvoor had verzekerd dat er gewoon les zou zijn, ondanks de oproep van onderwijsfederatie Fols om de deuren te sluiten in verband met het aangekondigde protest.

Het plotselinge gedraai van het ministerie bracht veel ouders in de problemen. “Dit is zo typerend voor het ministerie. Ze weten niet wat ze doen. Het is echt chaos”, beklaagde een moeder zich bij OS Blauwgrond. “Dit hadden ze toch ook een dag eerder kunnen melden. Ik heb één kind in de kleuterklas en dat heeft geen les en één in de vierde klas. Dat kind moet ik dus om tien uur halen. Terwijl ik ook gewoon naar mijn werk moet. Gaat iemand van het ministerie aan mijn baas uitleggen waarom ik niet kom? En betaalt lanti de dag dat ik door haar schuld niet kan werken?” vraagt ze retorisch.

Spierballentaal

Dat de voorzorgsmaatregelen werden genomen was achteraf gezien totaal overbodig. Want dat er niet veel mensen op de groots aangekondigde ‘Alles plat’-protestactie af zouden komen, stond op voorhand eigenlijk al vast. De meeste mensen waren in de aanloop daar naar toe afgeschrikt door de spierballentaal van de regering en de buitensporige maatregelen die waren genomen. De gebouwen van De Nationale Assemblee en het even verderop gelegen kabinet van de president waren goeddeels gebarricadeerd. En het Onafhankelijkheidsplein was vrijwel helemaal omheind, zodat niemand op het kostbare gras zou kunnen lopen.

Minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking (Bibis) wilde de samenleving doen geloven dat dit niets te maken heeft met de demonstratie, maar “om het gras te beschermen”. “Er zijn daar activiteiten geweest en het gras moet weer kunnen groeien”, zo zei hij, doelend op het uitbundig gevierde phagwafeest, waarbij duizenden vertierzoekers wel dagenlang welkom waren om het plein te betreden en te veranderen in een zandbak.

Déjà-vugevoel

Nog los van het feit dat Ramdin als Bibis-minister zich helemaal niet hoort te bemoeien met binnenlandse aangelegenheden, riep zijn opmerking vooral een bijna lachwekkend déjà-vugevoel op: ook tijdens de regering-Bouterse II was dit de zogenaamde reden om het plein af te sluiten. Het gras werd er uiteindelijk niet groener van, de staatskas echter wel weer wat lichter door de enorme kosten die het hekwerk, dat daar maanden stond, met zich meebrachten. Bovenal kan de regering het geld dat ze nu kwijt is of aan een nieuwe grasmat wil spenderen, beter besteden aan de armoedebestrijding.

Daarnaast waren de inderhaast door Nederland toegeruste manschappen van politie en leger vrijdag in vol ornaat en massaal aanwezig, om een herhaling van black friday 17 februari te voorkomen. Want de regering kon zich geen nieuw debacle veroorloven, nadat minister Kenneth Amoksi van Justitie en Politie en de veiligheidsdiensten op die bewuste dag de situatie volledig verkeerd hadden ingeschat. Dus in plaats van de verantwoordelijken te vervangen – dat zit niet in de aard van president Chandrikapersad Santokhi – werd er nu vooraf een grimmige sfeer gecreëerd. En werden ook de troepen met traangasgranaten naar het afgesloten plein gestuurd. Veel winkels vielen er niet tegen vernielzuchtige plunderaars te beschermen, de meeste handelszaken waren immers uit voorzorg gesloten.

Behoorlijke mislukking

Dit alles bij elkaar opgeteld leidde er toe dat het protest een behoorlijke mislukking werd. Er waren waarschijnlijk meer politiemannen en -vrouwen op de been, dan demonstranten. Meegespeeld zal daarbij ook hebben dat het weer eens totaal onduidelijk was wie de leiding heeft namens het ontevreden volk.

Mensen hebben graag duidelijkheid en willen zich aan iemand kunnen spiegelen, die bij voorkeur met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Maar die ontbrak ook deze keer, het is vooral een bijeengeraapt gezelschap dat geen stevige gebalde vuist kan maken. Dus de tegenstanders van de regering zullen eens heel goed bij zichzelf te rade moeten gaan om te bepalen hoe ze in het vervolg hun – terechte – grieven op het bordje van de regering dumpen. Want op deze manier maken ze geen schijn van kans en worden de toch al zo geteisterde economie en samenleving alleen maar meer schade toegebracht.

Ze zullen er in ieder geval voor moeten zorgen dat ze een echte eenheid worden. Diezelfde eenheid die Santokhi zo graag wil om het land tot ontwikkeling te brengen maar waar hij niet in slaagt. En anders moeten de activisten hun strijdbijl maar begraven en hopen dat het gezonde verstand van de kiezers op 25 mei 2025 (of eerder) het uiteindelijk zal winnen.