REFLECTIE/ Iwan Brave
In mijn voorlaatste bijdrage vergeleek ik het besluit van de NPS om uit de coalitie te stappen met een ‘effectloze losse flodder’. Ik kon toen niet bevroeden dat op de publicatiedag met traangas en scherp zou worden geschoten op het Onafhankelijkheidsplein. Niet dat ik enig oorzakelijk verband zie, maar wel bizar. De NPS verlaat het zinkende schip; kort daarna wordt het door ‘hongerige’ piraten geënterd.
Er worden allerlei complottheorieën losgelaten op de ‘Zwarte Vrijdag’ of ‘Plunder Vrijdag’ van 17 februari. Eén zou er kunnen zijn: Had de NPS voorkennis over de entering? Nu zou je denken dat de NPS tijdig in de reddingssloep zat, want officieel was zij geen coalitiegenoot meer.
“Meer dan eens zei ze: ‘Wij weten het ook niet maar dat is ons zo opgedragen”
Die ochtend had ik ‘ouderochtend’. Het was klassikaal; dus in één keer alle ouders, die in de leerlingenstoelen zaten. De arme lerares. Ze werd qua vragen en opmerkingen flink onder ouderlijk vuur genomen. Het kwam allemaal erop neer dat ze die hele ‘onderwijsvernieuwing’ met ‘voortgangsrapporten’ maar niets vonden.
Niemand weet nog waar het over gaat. Dat een ‘C’ staat voor 4,9 tot 7,5 is wel heel ruim genomen. Doet je kind het nu goed of slecht?! Die arme lerares kon op zoveel vragen geen antwoord geven. Meer dan eens zei ze: “Wij weten het ook niet maar dat is ons zo opgedragen.” Door het ministerie dus. Een boze vader over het aantal ‘meetmomenten’: “Dit gaat niet werken!” Zo stellig alsof zijn constatering nog ertoe deed.
De ouders waren een juiste doorsnee weergave van hoe het‘volk’ beleid ervaart. Een iel moedertje zei opjuttend: “Het is NPS die dit onderwijssysteem heeft bedacht en gebracht.” Op een toon dat ze bedoelde “deze rotzooi”. Het geheugen van de Surinaamse kiezer is ‘kortstondig’, zeggen ze. Gevreesd moet worden dat het groene etiket op de huidige onderwijschaos onuitwisbaar is.