Het Surinaams onderwijsstelsel is ooit opgezet vanuit de visie van de Nederlandse overheid. Deze visie was gericht op het scholen van Surinamers voor uitvoerende overheidstaken en voor de agrarische sector.
Enkele hebben de mogelijkheid gehad om in Nederland te studeren met als doel leidinggevende en beleidsmakers van de Nederlandse overheid te ondersteunen. Pas na de jaren tachtig werd een universiteit opgericht, zodat er voor alle Surinamers de mogelijkheid was/is om een hogere en academische opleidingen te kunnen volgen.
Wat men al die jaren verzuimd heeft te doen, is een afstemming tot stand brengen tussen bedrijfsleven en onderwijs en een visie te ontwikkelen van dienstverlenende en agrarische sector naar technologisch sector. Suriname is nu dan ook te veel afhankelijk van buitenlands kader. In alle landen waar nu ontwikkelingen plaatsvinden, wordt geïnvesteerd in de technologie. Suriname daarentegen heeft nog steeds een te groot ambtelijk apparaat.
Blijkbaar voelen Surinamers zich meer thuis in een ambtelijke omgeving dan in een productieomgeving. Dit heeft een tweetal belangrijke redenen. Ten eerste voelt men zich machtig als betreffende persoon werkzaam is bij de overheid. Ten tweede zijn de voorzieningen van ambtenaren vele male beter dan bij het bedrijfsleven. Dit wil niet zeggen dat er geen technologische ontwikkeling plaatsvindt, maar het gaat te langzaam in vergelijking met de opkomende landen.
Suriname heeft bijvoorbeeld een lage inwonersaantal, dus moet er meer worden geïnvesteerd in ICT. Door werkprocessen te automatiseren komen er meer arbeidskrachten beschikbaar om in andere sectoren in te zetten dan alleen in de overheidssector.
De KKF, ASFA, VSB, Staatsolie en andere grote maatschappijen dienen samen met de minister van Onderwijs een toekomstvisie te ontwikkelen die gericht is op de behoefte voor minimaal de komende 15 jaar. Daarnaast dient de overheid zich te bepreken tot haar kerntaken en overige werkzaamheden uit te besteden aan ondernemers.
Suriname heeft de beschikking over verhandelbare CO2-emissie. Deze gelden kunnen worden gebruikt om fabrieken op te zetten voor duurzame energie. Bijvoorbeeld zonnecellen, waterstofgas, bio verbranding, etc. Als er een behoefte wordt gecreëerd zal er een werking optreden die hierop gericht is.
Als bijvoorbeeld alleen wordt geïmporteerd, zal de handel toenemen en zal daar ook de arbeidsbehoefte ontstaan. Andersom als er meer wordt geëxporteerd dan zal in deze sector de behoefte ontstaan. Zolang er geen behoefte wordt gecreëerd en een groot ambtelijk apparaat blijft bestaan zal de cyclus niet worden doorbroken.
Robbie Mohansingh