GFC NIEUWS- “Toen onze zonen een paar jaren jonger waren, gingen we naar het park en ik zou roepen, ‘wie kan van me winnen?’ en we begonnen allemaal te rennen.

“Ik was altijd heel actief.

“Toen ik opgroeide in Jamaica liep ik ruim 12 km dagelijks van en naar de bus, en meest recentelijk deed ik een half uur aerobic oefeningen in de ochtend voordat ik in bad ging.”

Maar dat alles veranderde voor de arts, Carol Ighofose, in januari 2018, een maand voordat ze 49 werd.

“Ik had een normale ochtend met patiënten. Ik plande om naar huis te gaan om te eten voordat ik een 8-uren shift zou draaien in de ‘Leicester Royal Infirmary’.”

Met haar twee zonen op de kostschool, had Carol het dus niet druk met het dagelijks onderhoud van de jongens, maar ze had wel stress omdat ze harder werkte om schoolgeld te betalen.

“Gedurende de ochtend begon ik last te krijgen van indigestie.

“Ik ben een Christen en vast iedere zondag, dus dacht ik dat 12 uren zonder voeding misschien van invloed was op me.

“Terwijl ik van het werk ging, werd het gevoel erger.”

Gedurende de rit naar huis chatte Carol met een collega, Tracey Bempah.
Ze ontmoetten elkaar op de medische school en Tracey wilde iets met haar bespreken.

“Trace, ik heb pijn in mijn borst.

“Ik zeg het mocht er iets gebeuren,” zei Carol aan haar vriendin, terwijl ze naar huis reed.

Maar na enkele minuten moest Carol de auto parkeren, omdat ze
ademhalingsproblemen had en ze zich niet kon concentreren op het gesprek met Tracey.

Bezweet en buiten adem, probeerde ze aandacht te trekken van voorbijgangers, maar ze kon de autoruit niet open krijgen.

Tracey belde de hulpdiensten en de echtgenoot van Carol, Simon, 48.

“Ik dacht dat ik op dat moment zou sterven en het idee dat ik alleen was zonder Simon en onze jongens, maakte mij bang.”

Helemaal buiten adem belde Carol ook de ambulance.

Op een gegeven moment belde Simon die hij probeerde te kalmeren en verzocht om te blijven ademen. “Ik ben onderweg,” zegt hij.

Na 10 minuten arriveerde de ambulance en moest Carol enkele huizen verder lopen om bij de ambulance te komen.

“Ik denk dat ik een hartaanval krijg,” zei ze aan de paramedici.

‘Ach, jullie artsen denken altijd het ergste,” zei een van ze.

Een team van drie werkte ruim 40 minuten naast de weg aan Carol. Haar polsslag, bloeddruk en temperatuur werden gecontroleerd, ze kreeg aspirine voor de pijn en ze deden een elektrocardiogram, en registratie van de elektrische activiteit van de hartspier.

Carol kreeg ook een een glyceryl trinitraat spray om haar bloedvaten te openen en morfine voor de pijn.

Intussen arriveerde Simon.

“Ik zag het aan zijn gezicht dat hij doodsbang was,” herinnert Carol zich.

Ze hoopte dat het ambulancepersoneel haar rechtstreeks zou vervoeren naar het ziekenhuis in Leicester, omdat ze daar hart- en longspecialisten hebben, maar in plaats daarvan bracht men haar naar het dichtstbijzijnd ziekenhuis, ongeveer vijf minuten daar vandaan, omdat haar elektrocardiogram niet aantoonde dat ze een hartaanval kreeg.

Maar de conditie van Carol verslechterde. Vanaf haar borst tot in haar linkerarm had ze pijn.

Eenmaal op de spoedeisende hulp, werd nagegaan als het hart van Carol was vergroot, maar dat was niet het geval.

Haar eiwit troponine werd ook gecheckt en die bleek 252ng/L te zijn, terwijl die minder dan 5ng/L zou moeten zijn.

“Ik wist toen dan mijn hart beschadigd was.

“Er kwam eiwit in mijn bloedstroom terecht,” verduidelijkt Carol.

“Ik was verdrietig, omdat ik wist dat eenmaal mijn hartspieren en hartcellen waren beschadigd, herstel niet mogelijk is.”

Na 14 uren bevestigde de cardioloog dat het een hartaanval was.

Carol bracht vijf dagen door in het ziekenhuis, met Simon en hun twee zonen Emmanuel, 18, en Caleb, 16, naast haar.

Om haar te helpen om zich te berusten in haar situatie schreef ze een boek ‘ Fearfully And Wonderfully Made: The HEART Of The Matter’, die ze afgelopen oktober publiceerde.

“Ik hoop dat het anderen zal helpen”, zegt ze.

Carol volgt al maanden een cardiale revalidatie programma. Haar hele leven is veranderd en doet ze slechts drie keer per week een shift van 4,5 uur. Rennen in het park met de jongens kan ze niet meer.

“Mijn ejectiefractie – de spierkracht van het hart- is nu 38%, welke nog laag is, maar het gaat de goede kant op.”

“Ik heb geen idee waarom dit mij overkwam.

“Ik vernam recentelijk dat mijn grootvader stierf aan een hartaanval, maar ik ben eerder getest en mijn hartaanval was niet genetisch.

“Het zal een van de dingen zijn die ik nooit zal begrijpen.

“Ik denk dat als ik een oudere man was met een beetje overgewicht men me serieuzer zou nemen.

“Maar ik ben een jongere vrouw, slank, met een gezonde cholesterolniveau, dus had ik niet de risicofactoren voor een hartaanval.”

Het bericht “Omdat ik een vrouw ben geloofde niemand dat ik een hartaanval kreeg” verscheen eerst op GFC Nieuws.