De slijmlaag in onze longen ververst continue en kleine trilhaartjes werken het slijm naar buiten; dan slikken we het slijm door of spuwen het uit.

De werking van het opruimsysteem blijkt alleen net iets anders dan altijd gedacht.

Onderzoekers van de Amerikaanse University of North Carolina publiceren hun ontdekkingen deze week in het tijdschrift Science.

De vondst zorgt er mogelijk voor dat onderzoekers beter begrip van ziekten zoals COPD en astma krijgen. Met het huidige model is niet goed uit te leggen waarom de slijmlaag bij bepaalde ziekten niet goed ververst.

Tot nu toe gingen onderzoekers er vanuit dat de geleiachtige slijmlaag (mucus) bovenop de trilhaartjes bleef liggen doordat de trilhaartjes met een soort waterige laag (perciliaire laag) omgeven werden. Door het constant synchroon bewegen van de trilhaartjes in deze laag, verplaatst het slijm naar de hoofdluchtwegen en uiteindelijk naar buiten.

Uit dit onderzoek blijkt dat de perciliaire laag waarover de slijmlaag naar buiten geduwd wordt, niet alleen uit water kan bestaan omdat het slijm door de samenstelling juist met het water zou mengen en dus niet zou blijven drijven op de waterlaag.

De onderzoekers ontdekten dat het spul wat het slijm op z’n plaats houdt eigenlijk een heel fijnmazig vlechtwerk is van bepaalde grote moleculen die met de trilhaartjes verbonden zijn. Het model ziet eruit als een soort van borsteltje, daarom hebben de onderzoekers het systeem ook het ‘gel-on-brush’ genoemd.

Bij ziekten zoals COPD blijkt de ‘borstel’ te ver ingedrukt te worden, waardoor de trilhaartjes niet meer goed kunnen bewegen.

Dit kan komen door een te dikke slijmlaag die door de ‘borstel’ heenbreekt. De laag kan niet meer goed weg en wordt op die manier een voedingsbodem voor bacteriën en ontstekingen.

(nu.nl)