De relatie tussen instituten in Suriname en Nederland, Surinamers, Nederlanders, dan wel Nederlandse Surinamers heeft dit jaar een andere dimensie. We kijken elkaar in de ogen aan en bespreken de diepe wonden die het gedeelde slavernijverleden heeft geslagen in ons (onder)bewustzijn. Als journalist en student móést ik er deel van zijn, in beide landen. Dus mi go fu kon esi baka. Laatste aflevering.

GO KON ESI BAKA / Euritha Tjan A Way

Ik kan ze niet hebben! Die trappen hier in Nederland zijn om je nek erbij te breken. Ik heb normaliter al van die onmogelijke uitdagingen met de zwaartekracht. En dan nog op die hele smalle trappen in onmogelijke hoeken en die steil naar boven gaan zonder overal een leuning. Nee, ik heb niets met trappen.

Te bedenken dat ik een keer met twee koffers van beneden naar boven moest en dan weer naar beneden omdat ik op het verkeerd perron was. Ai a ben du mi. Ook die metro’s die onder de grond gaan. Je hoort hier zo vaak dat er een botsing was of dat er zich iemand voor de trein of metro heeft gegooid dat ik er panisch van wordt als het ding plotseling zo vreselijk snel gaat rijden onder de grond. Mi yesi disi ben singi! Zo erg was het.

Maar dan zijn er ook van die dingen die hier normaal zijn waar we in Suriname en dan zeker als journalisten en communicatieprofessionals van kunnen leren. Ik ben twee keer geweest naar een symposium waar er ministers zouden spreken. Een keer kwam een vrouwelijke minister spontaan binnenlopen en een andere keer was een andere minister onderdeel van het programma.

Beide ministers kwamen in een Nederland met meer dan 17 miljoen mensen zonder beveiligingsmensen binnen. Werden aangesproken alsof ze normale mensen zijn, en gingen in discussie over moeilijke onderwerpen zonder dat ze zich op hun ziel getrapt voelden.

In Suriname met nog geen 1 miljoen mensen hebben ministers meer beveiligers dan er communicatiemedewerkers zijn. En wanneer journalisten moeilijke vragen stellen krijgen ze arrogante regeringsfunctionarissen op hun dak die vergeten dat ze verantwoording schuldig zijn aan de bevolking omdat die belasting en dus ook de salarissen van de regering betalen.

Jonge burgers zijn in Nederland mondig in plaats van brutaal. Ze hebben vragen en worden niet gezegd om even over te gaan liggen. Ouders leren hun kinderen ook heel snel dat ze deeltijds mogen werken om te leren omgaan met geld. Kortom ze leren: ‘de brutalen hebben de wereld’ en weten voor zichzelf op te komen.

En in deze laatste column wil ik wel toegeven dat mijn ogen hebben genoten van al dat mannelijk zwart voornamelijk Afrikaanse schoon in Nederland. Goed gekapt, goed verzorgd, knap gekleed en die precies goed zittende jeansbroeken…! Ik miste bijna een metro omdat ik zat te kijken naar één van die heren van wie het Nederlands met een Afrikaans accent zo sexy klonk, mijn gunst mi switi mi ay yere.

Maar wat ik vooral mis in Nederland is de reden waarom mijn hart een sprongetje maakt van vreugde bij de gedacht dat ik zondag weer thuis ben. Ik mis mijn meiske, mijn hartje, mijn alles. Het zou goed zijn als wij zoals Urwin Vyent van het Ninsee wel vaker zegt: ‘in Suriname zouden we meer moeten handelen met het belang van onze kinderen in gedachten’. Ik heb zijn boodschap in ieder geval goed begrepen.