De rol die de NPS nu speelt in de toekomst van de huidige regering is wel een nadere beschouwing waard. Het heeft dan te maken met de belangrijke rol die ook minder grote partijen in de coalitie moeten spelen, maar verzuimen om dat te doen. Achteraf zien we dan dat deze partijen hun handen in onschuld wassen en afstand nemen van de besluiten die eerder door de regering zijn genomen. Alle schuld en de slag zijn dan voor de grootste regeringspartij die de president levert.
Een dergelijk voorbeeld zien we bij de 2 laatste regeringen onder leiding van de NDP, waar zowel de ABOP als de PL onderdeel van waren.
Deze partijen hebben op het persoonlijke niveau van de vooraanstaande politici, sympathisanten en politici, geprofiteerd van de deelname aan de coalitie (lees: de nabijheid bij de vleespotten). Het gevolg is een duale houding waarbij de deur meer dan op een kier staat voor samenwerking met de NDP. De houding naar deze partij is daarom niet tot het uiterste kritisch; men is zelfs kritischer naar de VHP toe waarmee men in de coalitie zit. Die duale houding zien we in de kritiek die de NPS-voorzitter en DNA-leden hebben naar keuzes die gemaakt zijn door de regering. De standpunten moeten overigens in DNA kenbaar moeten worden gemaakt door de NPS-voorzitter en de DNA-leden. Zo heeft de NPS nu moeite met de aanstelling van RvC’s door de regering. Maar het is wel opvallend, dat na ruim 2 jaren de NPS nu op de proppen komt met deze bezwaren. Is dat omdat het nu het geschikte moment is om bezwaren te uiten?
Wij denken dat de NPS dit doet ervan uitgaande dat kritiek op bepaalde zaken waarop de burgers in protest ingaan, ervoor zal zorgen dat het aantal stemmen van de NPS bij de komende verkiezingen zal oplopen. Maar, als we letten op de reacties op social media, dan zien we dat men niet veel krediet geeft aan deze partij. De berekening die de NPS maakt om sterker uit eventuele vervroegde verkiezingen te komen is een misberekening. De duale houding van ‘van beide wallen eten’ zal naar onze inschatting juist leiden tot electorale averij. Wij denken dat de NPS niet happy is om marginaal aan een regeercoalitie deel te nemen en men nu de basis bij een komende verkiezing denkt te kunnen verruimen. Men is in elk geval niet geloofwaardig om nu met deze zaken op de proppen te komen. Dus met andere woorden, als een aantal burgers niet in het geweer was gekomen, dan zou de NPS ook niets ervan zeggen. Het is dus allemaal bedoeld om de zogenaamde toorn van het volk te kanaliseren naar een bepaalde richting, weg van de NPS.
We blijven erbij, dat het zwak is om mee te lopen in protesten tegen een regering waarin men blijft participeren. Wat we ook opvallend vinden is dat de NPS zich altijd op de vlakte houdt.
Men komt niet met duidelijke standpunten, men stelt zich niet op als participant van een regering maar als toeschouwer, als bijspeler. Heel subtiel is dat een afstand nemen van de regering, maar formeel er toch wel onderdeel van zijn. Zo zegt de NPS over de RvC-invullingen dat de regering deze moet ‘bekijken’. Dat is dan eventueel om later wanneer het escaleert, aan te geven dat ‘we onze stem hebben laten horen’.
Het is dus allemaal niet bedoeld om de belangen van het volk te dienen, maar om het eigen politieke hachje veilig te stellen en safe te wedden op 2 paarden. Wij vragen ons overigens ook af wat de diepgaande voorwaarden zijn geweest voor de samenwerking tussen de 4 partijen. Dan hebben we het niet over het regeringsakkoord, maar de code of conduct en het huishoudelijk reglement welke men moet hebben afgesproken alvorens te tekenen voor het politieke huwelijk. Een politiek huwelijk dat gezond is, behoort altijd gepaard te gaan met huwelijkse voorwaarden. Dit, omdat het huwelijk steeds met deze en gene wordt gesloten. Wat zijn de huwelijkse voorwaarden geweest van de huidige regering? Zijn er überhaupt huwelijkse voorwaarden? De voorwaarden worden door de politieke partijen gesteld om politieke schade te voorkomen uit de samenwerking. De voorwaarden behoren te maken te hebben met de gedragscode en de politieke moraal en ethiek. Dus, wat zullen we doen maar niet te vergeten wat zullen we niet doen. Dat is een pledge die de politieke partijen maken, het is diepgaander dan de preambule van een regeerakkoord. Daarin moeten er afspraken worden gemaakt over bijvoorbeeld de invulling van de hoge regeringsposten, ambassadeursposten, directies van staatsbedrijven en RvC’s. De afspraken zijn dan niet wie deze posten zal invullen, maar het afspreken van goede profielen om deze functies in te vullen. We zien in Suriname echter een stukje koehandel, waarbij niet gekeken wordt naar profielen, maar naar gezichten.
Dit doet dan denken aan de aflevering van ‘1 plus 1 is 3’ waarin de gevleugelde uitspraak ‘de politiek is vies, vuil en laag’ vaker wordt gebruikt. Nu wordt in de wandelgangen vernomen dat de broer van de vp bedoeld is om de directeur van de EBS te worden. Het blijft een moeilijk regeerbare situatie nu en we blijven de zaak volgen.