Nevel verdampt in het leven. Een klap, een schot… een zucht van het leven uitblazen. Niets begrijpend. Treurig is het einde. Ik vraag mezelf steeds af, waarom de mensen elkaar pijn doen, dom gedragen, een ander de ziel kwetsen.
Een zeer emotionele dag toen the Dutch Air Force samen met de Australische Militair vliegtuig landde. Eindelijk thuis. Gevoelens van pijn, onbegrip, woede, zielenpijn voor de nabestaanden, bovenal misschien toch de opluchting dat de passagiers van MH 17 er zijn. Ik ken niemand van de MH 17, heb wel vaker meegevlogen.
Vragen die geen antwoorden hebben: hadden de passagiers net gegeten, zat er iemand in het toilet toen de klap van uitspatting van het vliegtuig viel. Hoe zal(zullen) de schuldige(n) zich voelen? Puur machogedrag… is het voor de gein geweest om te schieten op vliegtuigen… noemen ze dat een vergissing?
De emotie brak los bij enkele nabestaanden toen de eerste dode uit het vliegtuig werd gehaald. Er was veel belangstelling langs de wegen, vol onbegrip…toch ook sensatie, zoals er in de media werd gezegd. Juist door de MH 17, kwam veel verdriet terug, de SLM crash, Bijlmerramp. Mensen die zijn vermoord. Ook gaan mijn gedachten naar de ouders die vermoord zijn door hun eigen zoon, niet alleen gebeurtenissen in Suriname, maar ook in Nederland.
Onwaardig gedrag in Oekraïne, wie haalt het in het hoofd om doden te beroven! De gekte, spanning en ontlading van de Oekraïners, dwaas gedrag naar de slachtoffers en hun nabestaanden toe. Mobieltjes, sieraden en veel meer, het enige wat van belang is voor de nabestaanden is gestolen.
Een leegte omhult als een waas om de verdwenen MH, verdwenen in het niets, in de nevel.
Ik wens alle nabestaanden heel veel sterkte toe.
Ivy Azimullah