Flauwvallen tijdens een vrijpartij? Het overkomt Laura Crow meer dan haar lief is. Zes jaar geleden ontdekte de Britse vrouw de oorzaak: na haar eerste zwangerschap bleek ze aan het posturale orthostatische tachycardie syndroom (POTS) te lijden, een aandoening waarbij de hartslag bij het rechtstaan plots de hoogte kan inschieten.
Haar hart klopt in ruststand al 110 slagen per minuut, een beetje opwinding kan dat ritme doen stijgen tot 180 slagen per minuut. Met als gevolg dat Laura dus ook in bed niet altijd veilig is.
“Als ik seks heb, bedraagt de kans op flauwvallen 50 procent”, aldus de 28-jarige vrouw uit Southend. “Het kan jammer genoeg elk moment gebeuren. Dat de missionarishouding ons favoriete standje is, mag dan ook niet verbazen. Als ik op mijn rug blijf liggen, is het risico het kleinst.”
“De eerste keer dat het gebeurde, waren we er allebei niet goed van. Maar voor Ben is het eigenlijk erger: ik weet niet meer wat er gebeurt als ik flauwval, hij ziet het telkens voor zijn neus gebeuren. Gelukkig heeft de aandoening geen effect op onze relatie. Seks opgeven voor die stomme POTS? Daar denken we niet aan. Het houdt ons in ieder geval niet tegen.”
“Lachen is gevaarlijke bezigheid”
Er loeren echter nog veel meer gevaren om de hoek. Niet genoeg slaap, fitness of zelfs simpelweg naar een horrorfilm kijken: alles wat de hartslag kan doen versnellen, vormt een potentiële bedreiging. “Lachen is ook een gevaarlijke bezigheid voor mij. Ben kietelt me graag en dan lach ik mezelf bewusteloos.”
De problemen begonnen in 2009, toen Laura zwanger raakte van haar eerste kind. Zonder aanwijsbare reden begon ze flauw te vallen, tot soms zeven keer per dag. “Vroeger was me dat nooit overkomen. Eén dokter zei dat het bij het zwangerschapsproces hoorde, een andere stuurde me door naar een specialist.” Pas twee jaar later -en na een pak medische onderzoeken- kwam de ware boosdoener aan het licht.
“Nog maar één keer per dag”
Gek genoeg is de situatie verbeterd sinds Ralph (3) en Faith (1) ten tonele verschenen zijn. “We hebben serieus nagedacht of we nog wel kinderen wilden. Maar op dat moment wisten ze niet of een hormonaal probleem aan de basis lag, voor hetzelfde geld verdwenen de symptomen met een nieuwe zwangerschap. En het is inderdaad beter geworden, nu val ik nog maar één keer per dag flauw.”
“Verschrikkelijk”
Laura mag geen moment alleen gelaten worden en dat maakt het leven best wel lastig. “Ik kan niet de mama zijn die ik wil zijn. Meedoen aan de schooljogging, zonder assistentie op de speelplaats staan of gewoon zonder zorgen een ijsje gaan eten met de kinderen: dat lukt allemaal niet. Maar de kinderen zijn geweldig. Faith streelt mijn haar zelfs als ik weer eens uitgeteld op de grond lig. Ik vind het verschrikkelijk dat zij voor mij moeten zorgen in plaats van omgekeerd, maar ze hebben het nooit anders gekend. Ik verberg veel emoties achter mijn lach, maar mijn geweldig gezin geeft me de kracht om door te gaan.”(HLN.be)