Zolang er geen transparante handelsstructuur van landbouwproducten wordt opgezet zal het blijven bij vergaderingen en discussies over subsidies. Suriname heeft enorme landbouwkennis, maar heeft geen verhandelstructuur.
Handel wordt op individuele basis bedreven door landbouwers die een bepaalde machtpositie hebben verworven. Juist dit maakt het onmogelijk voor Suriname om zich tot de voedselschuur van de regio te ontwikkelen.
Wil Suriname zich ontwikkelen tot een land met grote betekenis binnen de CARICOM zal er moeten worden gehandeld op basis van samenwerking. Dit kan alleen plaatsvinden als er een ‘landbouwveiling’ wordt opgezet. Daar kunnen landbouwers hun producten aanbieden bij de veilingmeester.
Daarbij is het van belang om een website op te zetten waar data is terug te vinden over de verkoopprijzen, hoeveelheden en soorten landbouwproducten. Alvorens deze producten worden aangeboden, moeten ze door een onafhankelijke laboratorium worden gekeurd.
Vandaar het belang van certificering. Kopers binnen de CARICOM kunnen dan via de website bestellingen plegen. Dit heeft alleen een kans van slagen als er een gedegen onderlinge samenwerking is.
Door grootschalige landbouwproducten te exporteren krijgen kleine landbouwers de kans om hun producten te verkopen op de locale markt. De kleine gezinslandbouw zal dan beter tot het zijn recht komen, aangezien de groot landbouwers zich meer richten op de export.
De overheid kan faciliteren. Doordat de prijzen worden bepaald door de marktwerking zal er een betere regulering zijn, waardoor alle landbouwers een eerlijke kans krijgen om hun producten tegen een marktconforme prijs te verkopen.
De vele discussies en vergaderingen die al jarenlang plaatsvinden zullen geen vruchten afwerpen. Men heeft het over subsidie door de overheid. Wat men vergeet is dat als de overheid subsidie verstrekt het uit de staatinkomsten moet worden gehaald, met als gevolg verhoging van belasting en/of bezuiniging op een ander departement. Echter als er aantoonbaar staatsinkomsten tegenover staat, is dit een ander verhaal.
Ik pleit niet alleen voor een nationale samenwerking maar ook voor duurzame landbouw. Agrarische restproducten kunnen bijvoorbeeld worden ingezet als grondstof.
Bijvoorbeeld compostering, bio-verbranding voor energie/stoomopwekking, vervangen voor chemicaliën. Daarmee wordt duurzame landbouw nagestreefd. Wat voor iemand afval is, is voor de ander een grondstof. Bijvoorbeeld vezels van kokos en rijststro. Er wordt hier nog steeds te weinig aandacht aan geschonken.
Men klaagt over de energieprijzen, maar als de landbouwers gezamenlijk investeren in een bio-verbranding hebben zij hun eigen energie en zijn zij niet meer afhankelijk van de EBS. Daarom pleit ik voor integrale oplossingen.
Robbie Mohansingh