Zoals eerder aangehaald, behoorde ik in de zomer van 2010 tot degenen die vonden dat de coalitie MC/AC/VA een eerlijke kans verdiende. Het was immers een coalitie die kon buigen op een ruime meerderheid in het parlement. De coalitie ging ook veelbelovend van start en kondigde talloze vernieuwingen en hervormingen aan. Ook maakte de president duidelijk dat hij alle Surinamers wilde inzetten bij zijn plannen en dat hij een kruistocht zou voeren tegen corruptie.
De eerste keer dat ik openlijk in de media mijn kritiek heb geuit op deze coalitie, was in november 2010, in een ingezonden stuk in StarNieuws. De directe aanleidingen daarvoor waren de talloze ontheffingen van gekwalificeerd kader en de benoeming van de zoon van de president in een leidinggevende functie bij de CTU, ondanks diens criminele antecedenten. In mijn ingezonden stuk gaf ik ook aan dat het de coalitie ontbrak aan een concrete hervormingsagenda en dat er veel te veel geld werd uitgegeven aan prestige zaken. Als ik mijn eigen artikel van november 2010 nu teruglees, kan ik niet anders zeggen dan dat het helemaal “op de schoen” was.
Daarnaast heb ik in meerdere artikelen gesignaleerd dat het buitenlands beleid van Winston Lackin erg tendeert naar het links-radicale blok in Zuid Amerika, dat geleid wordt door Venezuela en Cuba. Hoewel ik hier als Nederlander niet over ga, mag ik er wel mijn mening over geven. Ik vind dit een fundamenteel verkeerde keuze voor Suriname en ik zal dit blijven herhalen. Een verkeerde keuze niet alleen in ideologisch opzicht, maar ook in praktisch opzicht. Er zijn namelijk heel veel tekenen dat Venezuela en Cuba op sterven na dood zijn, na jarenlang mismanagement van hun economie.
Zelfs China begint zich met hun buitenlands beleid langzaam te distantiëren van landen als Venezuela, Cuba en ook Argentinië, omdat de Chinezen inzien dat deze landen erg protectionistisch zijn ingesteld. China zelf is momenteel druk doende met een opwaardering van hun economie, zij willen af van het imago van leverancier van goedkope producten en willen een hogere plaats innemen in de productieketen (“moving up on the value chain of productions”). China begint kieskeuriger te worden in de samenwerking met Zuid Amerikaanse partners. De voorkeur van China lijkt steeds meer uit te gaan naar landen als Brazilië of Chili en Peru, die verder zijn met de diversificatie van hun economie en bereid zijn handelsakkoorden te sluiten.
Kortom, president Bouterse lijkt in meerdere opzichten de boot te missen, doordat hij niet de juiste adviezen krijgt zowel wat het binnenlands beleid betreft als het buitenlands beleid. Naar mijn mening is de enige begaanbare politieke koers in Suriname een middenkoers of eventueel links van het midden, maar dan gebaseerd op een heldere financiële planning en prudent beheer van de financiën. Het links-radicale pad van Venezuela volgen zal alleen maar leiden tot grote ellende.
Zoals ik al eerder heb gesteld ben ik zelf niet voor of tegen Bouterse, in zijn functie als president kan ik alleen maar hopen dat hij de juiste keuzes maakt voor het land. In mijn optiek zou de president moed kunnen tonen door afstand te nemen van een aantal valse profeten in zijn omgeving en door resoluut voor het politieke midden te kiezen. Of dat zal lukken in de huidige stressvolle omstandigheden (geldgebrek bij de overheid en internationale complicaties vanwege de arrestatie van zijn zoon) is natuurlijk de vraag. Ik zie het somber in, maar hoop doet leven.
Jan Gajentaan