DE REGERING HEEFT op 1 maart besloten dat de armoedegrens moet zijn SRD 5.428 per persoon. Dat heeft de multidisciplinaire werkgroep Armoedegrensbepaling bepaald en de regering heeft het voorstel overgenomen. Dat de armoedegrens per persoon is bepaald, mag bijzonder genoemd worden omdat het internationaal vastgesteld wordt voor een gezin, maar dat even ter zijde.
Als gekeken wordt naar deze armoedegrens is het opvallend dat deze zelfde regering vervolgens besluit een gezin, dus niet een persoon, dat nog geen SRD 6000 verdient tegemoet te komen met steun van SRD 1800. Hoe kan de regering consequent meten als ze verschillende meeteenheden gebruikt, is de vraag. Maar de werkelijke uitglijder is het minimumuurloon. Terwijl door overleg van de Loonraad vastgesteld wordt dat het minimumuurloon SRD 38,50 zou moeten zijn en de regering dat aanneemt, komt ze daarna terug daarop en bepaalt zonder enige verklaring dat het SRD 30 per uur moet zijn.
Plotseling gaat ze dus akkoord met een loon dat bij een werkweek van veertig uren de arbeider nog net onder de armoedegrens plaatst. Want met de SRD 30 die nu gehanteerd wordt per uur, komt de arbeider nog niet op SRD SRD 5.428. Hoe kan een regering ermee akkoord gaan dat bedrijven die pas in oktober van dit jaar hun jaarrekeningen verplicht met gebruik van de nieuwe international financial reporting standards (IFRS) moeten presenteren, hun arbeiders zodanig mogen vergoeden dat die onder of net op de armoedegrens komen te staan.
Deze arbeiders verworden tot werkende armen. Gek is dat hetzelfde bedrijfsleven en ook minister Steven Mac Andrew zich afvragen waar de ‘storing’ ligt tussen arbeidsplaatsen en arbeiders. Wie werkt en niet kan uitkomen is niet gemotiveerd om arbeid te verrichten, laat staan om hart voor de zaak te hebben.
De vraag rijst of het minimumuurloon bewust laag is gehouden zodat arbeiders bij de overheid kunnen aankloppen voor de steun van SRD 1800
Neem nou in aanmerking dat de mensen die het minimumuurloon verdienen en hoofd zijn van een huishouden waar zij alleen werken, in aanmerking kunnen komen voor de SRD 1800 steun van de overheid. Met de SRD 30 per uur komt de individuele arbeider namelijk bij lange na niet op SRD 6000. Dat zou wel het geval zijn met het minimumuurloon van SRD 38,50.
De vraag rijst dan of het minimumuurloon bewust laag is gehouden zodat arbeiders bij de overheid kunnen aankloppen voor de steun van SRD 1800. De overheid subsidieert dus indirect het bedrijfsleven. Die mogen hun arbeiders minder betalen en de overheid komt dus in met de steun van SRD 1800. Als dat het doel is van het beleid, dan is het doel van de overheid dus niet het arme volk te helpen. Het beleid is dus erop gericht bedrijven te ontzien.
Het is natuurlijk ook wel zo dat bedrijven soms een steun in de rug nodig hebben, maar daar is andersoortig beleid voor nodig. Toegang tot goedkoop krediet bijvoorbeeld en vermindering van invoerrechten. Maar eerst en voornamelijk moet er transparantie zijn. De bedrijven moeten eerst kunnen aantonen met hun jaarrekeningen dat ze werkelijk noodlijdend zijn.
Door de armoedegrens op deze manier te bepalen, het minimumuurloon zo laag te houden en de bedrijven te subsidiëren, maakt de overheid duidelijk dat het haar niet menens is de arme mensen te helpen. Daarnaast werken werkgroepen en raden overduidelijk langs elkaar heen en de vraag mag gesteld worden hoe effectief en efficient het werken op die manier is. Integraal beleid ontbreekt in ieder geval compleet.