Ik heb mij verbaasd over de kritiek van DOE-parlementariër Carl Breeveld, die de EU-parlementariërs hypocrisie verwijt omdat zij tijdens de ACP-EU een gesprek wilden aangaan met alleen de oppositie. Breeveld vindt dat met name Nederland ongeloofwaardig is met kritiek op de Amnestiewet, omdat de diplomatieke dossiers van begin jaren tachtig, met daarin mogelijk informatie over de Februaricoup van 1980, nog steeds achter worden gehouden.
Op zich ben ik het eens met Breeveld dat Nederland die dossiers vrij moet geven. Ik heb zelf meerdere malen publiekelijk daartoe opgeroepen en ook herhaaldelijk geschreven over de vermoedelijke betrokkenheid van kolonel Valk bij de Februaricoup, die we misschien beter de Valk/Bouterse coup kunnen noemen. Vandaag heeft Duitse christendemocratische Europarlementariër Michael Gahler Nederland opgeroepen om die archieven toch ter beschikking te stellen en ik sluit mij daar volledig bij aan, maar vind dat toch los staan van de kritiek op de Amnestiewet.
Het lijkt mij verder de gewoonste zaak van de wereld dat de EU-parlementariërs een keer apart met de oppositie spreken om zich een objectief beeld te vormen. We hebben het over het land Suriname, waar de nabestaanden van de slachtoffers van een meervoudige moord in de kou zijn gezet door een politiek geïnspireerde Amnestiewet. Een land, waarin de media steeds meer zelfcensuur lijken toe te passen en waar ernstige bedreigingen regelmatig voorkomen, zie bijvoorbeeld de gebeurtenissen rondom de journaliste Gail Eijk en cameraman Anthony Etman, die nog in april dit jaar met de dood zijn bedreigd.
Als Breeveld zulke grote problemen had met een bespreking met alleen de oppositie, dan had hij niet aan die bespreking deel hoeven te nemen. Het lijkt er op, dat Breeveld in een goed blaadje wil komen bij de huidige machthebbers. Het was mij eerder al opgevallen dat Breeveld wel kritiek had op de Amnestiewet, maar toen de belangrijke stemming daarover plaatsvond was hij uitlandig.
Volgens Wikipedia is de definitie van hypocrisie: “het voorwenden van geloof, gevoelens, moraal of deugden zonder daar volledig achter te staan of de daaraan verbonden normen en waarden zelf in praktijk te brengen, in het bijzonder bij het bekritiseren van anderen”.
Om een voorbeeld te noemen van iemand die normen en waarden in praktijk brengt: de Surinaamse parlementariër Ruth Wijdenbosch heeft bezwaren tegen de Amnestiewet, zij behoorde tot de 12 parlementariërs die tegen die wet hebben gestemd in april, zij heeft dat standpunt deze week ook toegelicht bij de EU-parlementariërs en ze heeft er geen problemen mee om dit standpunt ook te herhalen in de aanwezigheid van de coalitie, net zoals ze dat eerder al in het parlement had gedaan.
Mevrouw Wijdenbosch is daarom in mijn ogen een voorbeeld van een politica die niet hypocriet is, omdat zij haar normen en waarden consequent in de praktijk brengt, zonder daarbij hoog van de toren te blazen. Je weet tenminste waar zij voor staat. Bij Breeveld is mij dat niet echt duidelijk.
Jan Gajentaan
In de rubrieken ‘Ingezonden/ Aangeboden’ stelt GFC Nieuws een ieder in de gelegenheid om een eigen mening of visie te geven op alle actuele ontwikkelingen en/of relevante onderwerpen. Stukken die geplaatst worden komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de visie en/of de mening van de redactie. De redactie heeft het recht om de stukken wel of niet te plaatsen, in te korten of te redigeren, zonder de mening en/of visie van de inzender aan te tasten. Er worden alleen stukken geplaatst die behoudens een ieders verantwoordelijkheid voldoen aan wat gesteld wordt in de Surinaamse wetgeving.