Met stijgende verbazing heb ik driekwart gelezen van het artikel van Robby Roeplall: Kerk en Staat zijn gescheiden, religie en politiek niet. Kerk en staat (staat niet met hoofdletter) zijn niet gescheiden, maar horen gescheiden te zijn in een democratie. Dat is wat de heer Roeplall had moeten schrijven. Het is ook onjuist dat deze scheiding te maken heeft met het feit dat beide machten hun eigen regels hebben.
In geen enkele democratische samenleving heeft de kerk de macht om haar gang te gaan, zonder rekening te houden met de regels van de staat. De staat staat in alle democratische samenlevingen boven de kerk. In Europa en de VS worden exponenten van de kerk door de staat vervolgd vanwege seksuele misdrijven, die in het verleden gepleegd zijn door haar exponenten. Nergens ter wereld worden exponenten van de overheid vervolgd door de kerk. In de machtshiërarchie binnen een democratische samenleving staat de kerk onder de staat.
Roeplall schrijft: “De godsdienstvrijheid is in onze grondwet geregeld, en heeft zodoende zijn beperkingen bij bijvoorbeeld de uitingsvormen.” Heeft de godsdienstvrijheid haar beperkingen in bijvoorbeeld de uitingsvormen (????), omdat zij geregeld is in de grondwet? Wat hij hier schrijft is een raadsel en wat nog veel erger is, is dat er geen verband bestaat met wat hij daarvoor schrijft.
De auteur beweert dat een politieke partij de bijbel, de koran, de veda’s of andere religieuze boeken als richtsnoer kan nemen voor haar handelen, en hieruit inspiratie putten. Hierna volgt de zin: “Door de toenemende secularisatie zien wij echter dat de kerken en andere religieuze huizen steeds meer leeglopen. Ook hier geldt dat de tweede zin geen enkel verband vertoont met de eerste. Dat een politieke partij de bijbel kan nemen en daaruit inspiratie putten, heeft niets te maken met de leegloop van kerken.
Een zeer vreemde eend in de bijt is dat hij de vermindering van het ledental van het CDA, een politieke partij in Nederland, als voorbeeld neemt om zijn bewering die geldt voor de Surinaamse politiek, te illustreren. Geen enkel wetenschappelijk onderzoek heeft ooit aangetoond dat er sprake is van een leegloop van kerken in Suriname, dus kan die verklaring nooit gelden voor de ondergang van de PSV. Dat de NPS, de KTPI en de VHP na de Tweede Wereldoorlog zijn opgericht, is allemaal mooi en waar, maar met de kern van zijn artikel heeft die mededeling niets te maken.
Ook de bewering dat volgens gegevens van het ABS Suriname in 2004 500.000 personen telde, is onjuist, want de schatting van het aantal inwoners in Suriname bedroeg in 2004 volgens het ABS 492.000. Hierbij moet worden vermeld dat vanwege de veel voorkomen inefficiëntie bij het bevolkingsregister het voor het ABS niet mogelijk is om aan te geven hoeveel inwoners het land telt.
De heer Roeplall deelt de lezer midden in zijn stuk mee dat hij “heel vaak geschreven heeft over de sterke patronage in de politiek en het vakbondswezen.” Maar deze mededeling hangt in de lucht, want enig verband met de percentages hindoes en sanatanie, rooms-katholieken en ebg’ers bestaat er niet. Wanneer een auteur beweert dat de religieuze overtuiging nog steeds een belangrijke stempel op onze maatschappelijke realiteit drukt, dan hoort hij dat aan te tonen. Dat doet Roeplall niet. Aan de informatie dat “sommige mensen dit gegeven erg kunnen en willen relativeren en dat anderen er realistischer mee omgaan bij het bepalen van hun politieke keuzes”, heb ik als lezer niets. De auteur zegt hiermee immers niets. ‘Namaste’ en ‘Salaam Alei Kum’ zullen wel in een voor mij vreemde taal een groet zijn, maar wat heeft deze informatie te maken met de kern van zijn betoog? Niets.
Ook de informatie dat drie voorzitters die de VHP gekend heeft allemaal Arya Samaadjie-achtergrond hebben, is volstrekt irrelevant in dit artikel. Ik val daarom dan ook stijl achterover van verbazing als ik lees dat “deze tendens ook valt te bemerken bij de NPS, waar nu voor de derde achtereenvolgende keer een leider met een Rooms-katholieke achtergrond is gekozen.” Als Roeplall schrijft dat deze tendens ook te bemerken is bij de NPS, dan zouden de laatste drie voorzitters van die partij een Arya Samaadjie-achtergrond moeten hebben, maar hij schrijft zelf dat ze katholiek zijn. Heel warrig dus.
“Met de getalsmatige en democratische afspiegeling of identificatie van de achterban wordt hoe dubieus deze speciale voorkeur voor een bepaalde voorzitter in een politieke partij ook is, geen rekening gehouden.” Na deze zin besloot ik maar het artikel van Roeplall niet verder te lezen, want wat hij hier schrijft, slaat nergens op. Getalsmatige en democratische identificatie zijn geen begrippen uit de sociale wetenschap en wat Roeplall hiermee bedoelt, maakt hij niet duidelijk. Bij een getalsmatige afspiegeling van een achterban kan ik mij nog wat bij voorstellen, maar wat bedoelt de auteur in godsnaam met democratische afspiegeling van een achterban? Hoe weet Roeplall dat de keuze voor de nieuwe voorzitter van de NPS, Gregory Rusland, iets te maken heeft met zijn religieuze achtergrond? Heeft hij dat onderzocht? Nee. Heeft de verklaring dat de tegenkandidaat voorgedragen is door de oud voorzitter, die verantwoordelijk moet worden gesteld voor de ‘verdwerging’ van de NPS, niet een hoger plausibiliteitgehalte?
Het is buitengewoon treurig dat een auteur die zo vaak publiceert nog steeds zoveel slordigheden produceert in een artikel dat door moet gaan voor een doorwrochte analyse.
Drs. Julian S. With
In de rubriek ‘Ingezonden’ stelt GFC Nieuws een ieder in de gelegenheid om een eigen mening of visie te geven op alle actuele ontwikkelingen en/of relevante onderwerpen. Stukken die geplaatst worden komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de visie en/of de mening van de redactie. De redactie heeft het recht om de stukken wel of niet te plaatsen, in te korten of te redigeren, zonder de mening en/of visie van de inzender aan te tasten. Er worden alleen stukken geplaatst die behoudens een ieders verantwoordelijkheid voldoen aan wat gesteld wordt in de Surinaamse wetgeving.