De politiek analist van GFC-Nieuws, Jan Gajentaan, heeft onder de titel “President Bouterse, omstreden en aanbeden” de dag na Bouterse’s 67ste verjaardag een beschouwing gewijd aan de man die –naar hij terecht zegt– ruim 32 jaar een belangrijke rol speelt in de Surinaamse politiek als poging om te achterhalen “wie de echte Bouterse is”. Die poging is bij voorbaat mislukt, omdat hij en wij nog te dicht met onze neus er bovenop zitten.
Wil je dat kunnen beoordelen dan moet je afstand kunnen nemen, dat is de les die de geschiedenis ons heeft geleerd. Dat is de eerste van een aantal kanttekeningen die ik bij Gajentaan’s beschouwing wil plaatsen.
Waar Gajentaan zegt: “In Nederland wordt hij al heel lang gezien als de boeman, die ervoor heeft gezorgd dat het slecht gaat in Suriname”, dan is hij wel heel erg kort door de bocht. Verderop in zijn verhaal stelt hij terecht dat Bouterse in 1980 met behulp van de Nederlandse regering in het zadel is geholpen. Op welke wijze, door wie en hoe precies zullen wij helaas eerst over 60 jaar weten vanwege het op deze gegevens ingestelde moratorium.
Zeer onterecht, want zowel de Nederlandse als de Surinaamse bevolking heeft er recht op om dat te weten. Het geeft bovendien de Bouterse-kliek de mogelijkheid de waarheid (voorlopig) naar hun hand te zetten, getuige het warrige verhaal van Sital op 25 februari j.l. Wie hierdoor beschermd moet worden is volledig onduidelijk, maar het is en blijft een zeer onhandige zet van Nederland.
Het is juist wat Gajentaan zegt dat Bouterse zich, nadat hij de functie van legerleider moest neerleggen, heeft geconcentreerd op zijn politieke partij, de Nationale Democratische Partij (NDP), met als enige reden –en dat vertelt Gajentaan er niet bij– om president van Suriname te worden en op deze wijze er onderuit te komen dat hij voor zijn wandaden zou worden veroordeeld.
Zijn veroordeling in Nederland voor drugshandel en het op het laatst mogelijke nippertje nog ingestelde 8-december-proces deed en doet Bouterse nog steeds af met te zeggen dat het politieke processen zijn. Het wekt bevreemding dat Gajentaan zich de vraag stelt waar het kapitaal vandaan kwam om de NDP op te bouwen, waar hij deze zelf beantwoordt door er in dezelfde zin op te laten volgen “dat Bouterse in de jaren negentig in Nederland werd veroordeeld voor grootschalige drugshandel”.
Wat ik mis bij Gajentaan is dat hij er met geen woord over rept dat de opeenvolgende Nieuw-Front-regeringen van 1990 tot 2010 niet bij machte zijn geweest een wet te laten aannemen in het parlement dat Surinaamse burgers met een strafblad voor het leven zijn uitgesloten van openbare functies: de meest simpele barrière om te voorkomen dat Bouterse ooit legaal aan de macht zou komen.
Aangezien dit relatief eenvoudig lijkt, moet ik de vraag opwerpen of niet op enig moment in het proces van machtsoverdracht van Bouterse aan de oude, democratische structuren, bij het Akkoord van Leonsberg of waar en wanneer dan ook, door de oude politiek toezeggingen zijn gedaan om Bouterse verder geen strobreed in de weg te leggen. Het heeft er tenminste alle schijn van.
Gajentaan heeft het mis waar hij zegt dat Bouterse’s aanhangers in hem de man zien die een einde zal maken aan de etnische verdeeldheid. Die mensen hebben aanvankelijk geloofd in loze verkiezingsbeloften, maar de schellen moeten hun al ruim twee jaar van de ogen zijn gevallen, omdat Bouterse’s macht juist is gestoeld op zorgvuldig in stand gehouden etnische verdeeldheid, die inderdaad een voortzetting is van de koloniale praktijken.
Gajentaan besluit met de retorische vraag: “Wie is de echte Bouterse?”, en dat neem ik hem kwalijk, want hij weet verdomd goed wie de echte Bouterse is. Hij moet het weten vanaf de tijd dat hij met Romeo Bravo bevriend is geraakt, maar hier wreekt zich waarschijnlijk dat RB inmiddels door de mand is gevallen als een gewetenloze manipulator. Gajentaan had al lang afstand moeten nemen van zijn jeugdvriend, want alle toen mogelijk nog aanwezige romantiek is verdampt. Dan had hij ook de president niet hoeven feliciteren, want dat was en is nergens voor nodig.
Rolf van der Marck
In de rubriek ‘Ingezonden’ stelt GFC Nieuws een ieder in de gelegenheid om een eigen mening of visie te geven op alle actuele ontwikkelingen en/of relevante onderwerpen. Stukken die geplaatst worden komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de visie en/of de mening van de redactie. De redactie heeft het recht om de stukken wel of niet te plaatsen, in te korten of te redigeren, zonder de mening en/of visie van de inzender aan te tasten. Er worden alleen stukken geplaatst die behoudens een ieders verantwoordelijkheid voldoen aan wat gesteld wordt in de Surinaamse wetgeving.