Met het Regeerakkoord van 2010 leek de huidige coalitie MC/AC/VA twee jaar geleden voortvarend van start te gaan. Over de inhoudelijke doelen waren zij het snel eens geworden: alle partijen wilden een zelfstandiger Suriname met de nadruk op meer productie, regionale integratie, meer werkgelegenheid, beter onderwijs, meer woningbouw, betere gezondheidszorg en het ongedaan maken van de achterstand van het binnenland. Ook nu is de coalitie het nog steeds in hoge mate eens over deze doelen. Hoe kan het dan zijn dat deze coalitie zo moeizaam functioneert?
De reden is er misschien in gelegen dat er in het Regeerakkoord vooral inhoudelijke doelen staan, maar weinig over concrete hervormingen (de weg naar het bereiken van die doelen). Hierover blijken partijen verschillende opvattingen te huldigen. Ik heb in vele artikelen beschreven dat deze president en een deel van zijn entourage sterk neigen naar een presidentieel systeem, waarbij de uitvoerende macht van de president zo onbeperkt mogelijk wordt uitgeoefend. Deze opvatting is door mij en ook door anderen vergeleken met het Venezolaanse model onder president Chávez.
De concrete vertaling van die zienswijze hebben we gezien in het oprichten van allerlei presidentiële taskforces, het zonder overleg met coalitiepartners concentreren van bevoegdheden in het centrale apparaat, het trachten te monopoliseren van de informatievoorziening (o.a. door veel journalisten aan te stellen bij de overheid), het ter discussie stellen van de rechterlijke macht, het zonder argumenten ontheffen van ambtenaren ten gunste van loyalisten, etc.
Vaak gebeurde dit buiten medeweten of tegen de wens in van de coalitiepartners. Dat zij zich zouden verzetten is logisch, want voorzitters van kleinere of middelgrote partijen hebben immers weinig te winnen bij het invoeren van een compleet presidentieel stelsel. Ze zijn eerder gebaat bij voortzetting van het huidige gemengd parlementair-presidentiële stelsel.
Het treurige is, dat deze hele strijd de aandacht heeft afgeleid van de concrete hervormingen waar Suriname dringend op zit te wachten. Te denken valt aan het invoeren van anti-corruptie wetgeving, het versterken van het overheidsmanagement, het saneren en rationaliseren van het overheidsapparaat, het terugdringen van politieke invloed bij benoemingen en het versterken van onafhankelijke instituten die economische groei mogelijk maken. De baten die zo’n beleid opbrengen, kunnen gebruikt worden om de sociale toestand van het volk te verbeteren.
Van de combinaties AC en VA (met name van de partijen ABOP en Pertajah Luhur) zou meer initiatief verwacht mogen worden op dit vlak. Juist als zij zelf het initiatief zouden nemen en de president en het Surinaamse volk in alle oprechtheid een concrete hervormingsagenda voorleggen, kunnen zij zich ontdoen van het stigma in de publieke opinie dat zij geen ontwikkelingsvisie hebben.
Jan Gajentaan
In de rubriek ‘Ingezonden’ stelt GFC Nieuws een ieder in de gelegenheid om een eigen mening of visie te geven op alle actuele ontwikkelingen en/of relevante onderwerpen. Stukken die geplaatst worden komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de visie en/of de mening van de redactie. De redactie heeft het recht om de stukken wel of niet te plaatsen, in te korten of te redigeren, zonder de mening en/of visie van de inzender aan te tasten. Er worden alleen stukken geplaatst die behoudens een ieders verantwoordelijkheid voldoen aan wat gesteld wordt in de Surinaamse wetgeving.