GFC NIEUWS- In mijn column van 19 mei 2017 met als kop “Wat Nu” stelde ik onder meer dat tijdens een NDP-bijeenkomst destijds in OCER door Desi Bouterse, voorzitter van de NDP tevens president, op niet mis te verstane wijze is aangegeven hoe hij toentertijd dacht over een aantal van zijn eigen hooggeplaatste partijgenoten, die naar zijn mening, zich op geen enkele wijze bekommerden om de noden van minderbedeelde achterban van de partij.

Bouterse ervoer zulks als een grote schande en wond er geen doekjes om. Ik merkte daarbij ook op dat door zulk een kritiek te leveren op de gegoeden in zijn partij, Bouterse niet ver genoeg ging. Ik refereerde daarbij aan het voornemen bij zijn ambtsaanvaarding in 2010, om een kruistocht te ondernemen tegen de steeds voortschrijdende corruptie in het Land. Helaas is het maar bij een voornemen gebleven.

Wanneer nu gekeken wordt naar de uitslag van de Algemene Verkiezingen van 25 mei jongstleden dan blijkt dat Bouterse en zijn NDP de gevoeligste nederlaag hebben moeten incasseren sinds het bestaan van de partij.

In mijn column werd gesteld dat door alleen kritiek te leveren op zijn eigen mensen, de voorzitter van de NDP niet ver genoeg gegaan was. Hij had toen met zijn kabinet Bouterse II nog drie jaren te gaan.

In de resterende drie jaren had Bouterse zijn ervaringen uit zijn eerste Kabinet moeten meenemen om wat minder goed gegaan was in zijn 1e Kabinet, in zijn 2e Kabinet te herstellen dan wel het beter te doen. Helaas werd zulks nagelaten.

Ondanks zijn voorgenomen kruistocht tegen de voortschrijdende corruptie, zagen we dat schandaal na schandaal zich “aandiende” alsof zulks de gewoonste zaak van de wereld was. We hebben te maken gehad met:

1. De affaire Carifesta;
2. De affaire Buitenschoolse opvang;
3. De affaire Stichting Machinale Landbouw Wageningen;
4. De affaire Afobaka Stuwdam;
5. De affaire Centrale Bank van Suriname, met als uitvloeisel de arrestatie van governor;
6. De steeds stijgende wisselkoers waar het volk armer van werd;
7. Het desastreus gevoerde financieel-economisch (wan)beleid met aan het hoofd voormalig governor van de Centrale Bank, die ondanks zijn corruptief beleid gepromoveerd werd tot minister van Financiën en zich mogelijk ook schuldig heeft gemaakt aan enige vorm van corruptie in samenwerking met voormalig governor van de Centrale Bank, met als gevolg dat het Openbaar Ministerie zich via de Procureur-generaal zicht genoodzaakt zag DNA te verzoeken om hem (de Minister) in staat van beschuldiging te stellen;
8. De affaire verdwenen Valutakasreserve van de Handelsbanken, ondergebracht bij de Centrale Bank van Suriname en
9. De onderhandse gunningen van allerhande projecten aan partijloyalisten.

Er zijn ook tal van zaken die aan deze lijst kunnen worden toegevoegd waarmee miljarden zijn gemoeid.

Velen vragen zich in gemoede af hoe het heeft kunnen gebeuren dat zaken de heer Bouterse gepasseerd zijn zonder dat hij adequate maatregelen heeft kunnen treffen? Is hij bewust in de steek gelaten door de vele (quasi)adviseurs die hem omringen? Was hij niet bij machte tegen zijn eigen getrouwen op te treden?

Er bestaat geen twijfel dat de heer Bouterse de politiek leider is met het grootste charisma in het politieke veld van Suriname. Met charisma alleen win je geen verkiezingen. Dat weet de heer Bouterse ook wel. Als president heeft hij De Nationale Assemblee bewust of onbewust vermeden. Je kunt wel zeggen dat hij hierin consequent is geweest. Hij heeft immers op niet mis te verstane wijze dit Hoogste College van Staat gekwalificeerd als te zijn een “poppenkast”.

Logisch dat hij het College dan vermijdt en allerhande zaken via de geëigende media ter kennis van de gemeenschap bracht. Hetzelfde college dat wetten die hem welgevallig zijn in het holst van de nacht in zijn voordeel wist door te drukken, met medewerking van door hem en zijn Partij gefaciliteerde Politieke overlopers.

Feit is dat het door de NDP-Regering in nauwe samenwerking/samenhang met vooral de Fractie van de NDP in De Nationale Assemblee, gevoerde funeste (wan)beleid, de heer Bouterse en zijn partij heel funest is geworden bij de op 25 mei gehouden algemene verkiezingen.

Duidelijk is geworden dat overgelopen politici, ondanks het feit dat ze ministersposten toewezen kregen, geen rol van betekenis hebben weten te spelen en dus niet van enige toegevoegde waarde waren. Ze konden niet anders dan blindelings meelopen en jaknikken. Het was immers de NDP alleen die alle beslissingen nam en deze door de strotten van de meelopende partners drukte.

De grote mate van afstraffing moet niet alleen in dat kader worden gezien. Politieke arrogantie van vooral een aantal NDP-leden in De Nationale Assemblee, dat er niet voor schroomde uitspraken te doen als “so langa Baas de na mi baka, no wan sma kan doe mi wan sani”, is eveneens een factor die van invloed is geweest op de nederlaag van de NDP. Daar komt nog bij dat personen die door de jaren heen een enorme bijdrage hebben geleverd aan de NDP op een verfoeilijke manier zijn afgedankt.

De algemene verkiezingen van 25 mei kunnen worden vergeleken met die van 25 november 1987 toen het volk duidelijk tegen de militaire dictatuur stemde. Het enige verschil is dat bij de afgelopen verkiezingen, het volk tegen het gevoerde (wan)beleid heeft gestemd. En daar heeft de VHP dankbaar gebruikgemaakt. Mede dankzij het funeste beleid behaalde de VHP een eclatante overwinning. Ongekend in haar 70-jarig bestaan. Een felicitatie aan voorzitter Chan Santokhie en zijn team is dan ook op z’n plaats.

De nieuwe coalitie met als voortrekker de VHP zal het niet gemakkelijk krijgen. Het is nu een kwestie van alle neuzen in een en dezelfde richting en een grondige evaluatie plegen van alles wat misgegaan is en in het belang van het Surinaamse volk die onherroepelijke maatregelen treffen, welke genomen moeten worden, zonder onderscheid des persoon, ondanks tegenwerking die er zal optreden.

Nu de kaarten geschud zijn, begint het echte werk in ’s Landsbelang.

Ram Paltantewari

Het bericht Ingezonden| De kaarten zijn geschud verscheen eerst op GFC Nieuws.