Bevriende kennissen uit Suriname stelden mij ( in Nederland) in kennis van het verhaal dat prof. Jack Mencke, socioloog, in dat recente tv-programma van het Kabinet van de President enthousiast te vertellen had.
Op een vraag hoe een doorbraak kan komen in de ontwikkelingsrichting van Suriname en met welk land als voorbeeld, noemde Mencke zowel Barbados als Brazilië. Omdat hij meer over Brazilië kon vertellen (successen, bestuurlijk falen en corruptie) dan over Barbados en opvallend genoeg vermeed Venezuela van de Volkspresident Hugo Chavez, Bolivia van (de linkse/marxistische) falende Evo Morales en de eens door onze militaire dictatuur geliefde Nicaragua onder D. Ortega te noemen. Lula da Silva werd door Mencke voorzichtigheidshalve niet als Volkspresident bestempeld, maar als “president van de bevolking” (Ik moet gelijk hierbij aantekenen dat een paar presidenten in Afrika zich ook volkspresident laten noemen, o.a. in Zimbabwe van dictator R. Mugabe, Kenyatta in Kenia enz…).
Dus de Braziliaan Lula kreeg alle eer, maar het bewind van president mevr. Dilma Rouseff als opvolgster zou zo onvoorstelbaar corrupt zijn, met ingeleide climax door het geval staatsbedrijf Petrobras. Of moeten we voorop stellen dat Lula een populistische nationale politiek voerde en geen oog, oor en daadkracht had om de wijdverspreide corruptie zonder aanzien des persoons aan te pakken? Mencke verzuimde aan te geven dat de kenmerkende problemen en tekortkomingen in de Braziliaanse of Venezolaanse politiek, ondanks zoveel natuurlijke hulpbronnen, tot een financieel-economische crisis hebben geleid, zoals Suriname nu ook ervaart, zijnde het resultaat van kwalitatief slecht bestuur en slecht leiderschap. Als Mencke naar andere landen verwijst, dan zijn daarin ook zaken die we hier niet willen. Kijk maar naar het zwaar naar links hellende Argentinië onder leiding van mevr. Kirchner en het potje dat zij ervan maakt. Het Volk gaat vaak de straat op om uiting te geven aan de verarming en de misleiding door de nieuwe politieke elite. Die landen leren het maar niet. En wij dan?
Het Planbureau: Het gemis van een goed Planbureau zoals Suriname wel eens had, was het zwaartepunt van het betoog van prof. Mencke. Dat instituut zou zijn weggevaagd onder de spanningsvelden die er toen kort na 1982 optraden. De toenmalige CONS (de Commissie Ontwikkelingssamenwerking Nederland-Suriname) zou zich te bazig opstellen, vindt Mencke. Hij verzuimt evenwel te melden dat het Planbureau ook geleid werd door Palu-topper (wijlen) Willy Chin Joe en dat in de CONS de Palu-topper Ir. Jan Consen zitting had. Verzwegen wordt dat het de Palu is die het toenmalige gerespecteerd Planbureau langzaam heeft dood gewurgd. Het achteraf verheerlijken van de prestaties van Dr. Frank Essed is het Volk nu even zacht stemmen, temeer het de linkse/marxistishe lieden in Suriname zijn geweest, die het Planbureau tot een kantoor van moederland Nederland hadden gebombardeerd. Frank Essed zou een geheim agent van Nederland in Suriname zijn, kreeg hij in de rode rioolkrantjes van toen, (de afkraakkrantjes) als etiket opgespeld. Vernomen wordt dat Mencke en anderen zich moeten beijveren opdat in één der kamers van het Parlement / DNA een eigen Planbureau wordt opgezet.
Want de nieuwe regering zou volgens Mencke ons Suriname op een heel ander ontwikkelingsspoor willen zetten (dat heeft men kennelijk intern al besproken en besloten. Een nieuwe ontwikkelingsrichting zal worden ingevoerd en doorgedrukt, zonder het gehele Volk te consulteren). Dat heeft kennelijk meer haast, dan eerst over het hele land orde op zaken te stellen en wet en gezag te laten gelden. Daardoor wordt de indruk bevestigd dat men de grote problemen die het Land en Volk gegijzeld houden, niet wil aanpakken, maar omzeilen, om hun macht en greep op het land te vergroten. Want zei NDP-topper A. Misiekaba niet, dat de zaden van de Revo nu wel zullen ontkiemen? De voedingsbodem wordt nu aangelegd. Aan welk land willen we onze ontwikkelingsrichting na augustus 2015 gaan ophangen? Hebben we Nederland ter zijde gesteld, willen we dan opzettelijke toename van de ‘Chinesering’ van onze economie? Onze sociale en economische fundamenten zijn te zwak om weerstand te bieden aan de stille economische overname. Daarop heeft Mencke geen kritiek. Menkce en alle oude communisten vertellen al 40 jaar lang dat Suriname grondstoffenleverancier was voor o.a. Nederland, waarbij het bauxiet naar Delfzijl werd gebracht voor verwerking. Anno heden, met zegen van vorig bewind, bleef Suriname rondhout (als grondstof) exporteren naar China dan wel liet vele Chinese bedrijven toen om op enorme concessies alhier kaal te kappen om zelf te exporteren in containers.
De politieke cultuur van de jaren ’80: daarop had Mencke terecht enige kritiek. De Regering-Bouterse 2010-2015 heeft die politieke cultuur onverkort voortgezet, de cultuur van blindhouden, doofpot, gedoog, de andere kant opkijken, corruptelingen kweken en beschermen, verraad en overloop aanmoedigen enz. Wanneer hebben we Mencke en zijn geestverwanten op zulke zaken horen ingaan en eerlijke kritische noot plaatsen als hij dat van andere landen wel kan beschrijven? Mencke is, net als de veelprater en vroegere Palu-ideoloog Caldeira, van huis uit een Marxist (aanhanger en propagandist van het zgn. communisme). Zo zijn er tal van deze figuren die voor alles en iedereen al snel een heel negatief etiket hadden, om dan iemand tot een vijand te maken, futiliteiten werden aangedikt om gestaag sociale onrust en tweedracht te creëren. Men kweekte haat en verzet tegen de gevestigde orde, maar verviel zelf tot slaaf van de verrijking en corruptie. Flagrante voorbeelden zijn er te over. Maar als we vinden dat onze politieke cultuur tekortschiet tot nu toe, dan moeten we kijken hoeveel fundamentele zaken straal genegeerd werden door de Regering Bouterse-1, en het politiek systeem onrechtvaardig en corrupt bleef, meer nog, verergerde. Tot slot: als we zaken willen vertellen in historisch perspectief en draagvlak zoeken, laten we dat zonder misleiding doen en schuldigen niet vrijpleiten of ongemoeid laten. Want dat leidt tot accumulatie van onrecht, meer corruptie en machtsconcentratie in onze politieke cultuur. Wel kende de politieke cultuur van de vroegere “oude” politieke partijen geen toepassing van dood en verderf, en vervolgens het in stand houden van angst als instrumenten van machtsbehoud.
Mitch Klaverweide