Omdat ik zelf van eenvoudige ouders met een bescheiden vermogen afkomstig ben, schrijf ik nooit alleen voor mensen een “In Memoriam” die academische graden hebben behaald en of rijk zijn geworden: “Hoe eenvoudiger hoe beter” leerden mijn ouders mij als kind.
Later gelukkig ook mijn welbeminde en kundige geschiedenisleraar de heer E.A. Gessel (1919). Wijlen dokter Sadal dermatoloog – Dath zoals ik hem noemde – was ook zo’n eenvoudige specialist die iedereen zoveel mogelijk met alle respect en egards benaderde.
Ik heb hem nooit professoren zien ophemelen alsof die hoger opgeleid en of in een bepaald opzicht beter waren dan andere gerespecteerde academici. Immers een professoraat is een benoeming, evenzo als dat bij een promotie plaatsvindt na het verdedigen van een scriptie of proefschrift, en beide titels kunnen te allen tijde afgenomen worden bij gebleken malversaties.
Dit heeft al vaker plaatsgevonden in Nederland! De titels behaald door studie aan een hogeschool of universiteit kunnen meestal niet meer afhandig worden gemaakt. Dit even terzijde omdat juist dit soort vergankelijke zaken noch Sadal noch Goerdin interesseerden. Goerdin was een zeer plichtsgetrouwe arts. Ik was muisstil toen ik het tragische nieuws van zijn heengaan vernam. Hij was echt een hele lieve man! Mijn respect en diepe bewondering voor zijn persoon en werk dat hij uitvoerde als professional.

Gezamenlijke jeugd
Aroen en zijn ouders hebben eerst bij mij in de buurt aan de St.-Alphonsiusstraat – een zijstraat van de Schietbaanweg – gewoond. Wij waren heel goed bevriend, en speelden vaak samen. Wij hadden geiten en vaak kwam hij met de geiten spelen tevens een babbeltje met ons maken. Zijn moeder noemde mijn moeder zus, en waren goed bevriend met elkaar.
In die tijd gaven buren elkaar nog “iets lekkers” als ze die hadden gekookt en of gekocht. Mooie tijden waren dat: “Buurvrouw mama heeft dit voor u gestuurd”. Aroen was jonger dan ik dus hij noemde mij “bhai” (broer). Wij werden in die tijd (jaren zestig van de vorige eeuw) zeer gedisciplineerd en integer opgevoed.
Nadat ik voor verdere studie naar het buitenland vertrok, zag ik Aroen zelden. Na terugkomst, heb ik enkele keren met hem en zijn ouders gesproken die inmiddels waren verhuisd. Ik natuurlijk ook! Maar de prettige herinneringen aan onze buurt en jeugd bleven bestaan. Daar spraken wij altijd met veel plezier en zeer veel ontzag over.
Ook de vader van Aroen die net als zijn zoon een uiterst beleefde en rustige man was, betrokken wij in onze gesprekken. Ik had de eer om één van de zusjes van Aroen te onderwijzen op het Surinaams Pedagogisch Instituut waar zij studeerde voor haar hoofdakte.
Aroen als specialist
Bijna alle patiënten die ik heb gesproken, roemden dr. Goerdin om zijn kundigheid en bekwaamheid. Met de schaarse middelen die voorhanden zijn in Suriname deed hij toch zijn uiterste best om de patiënten tevreden te stellen en of medisch adequaat te begeleiden. Nederlandse specialisten die in Suriname kwamen, spraken veelal hun bewondering en waardering uit voor de kunsten van Aroen.
Ook mijn Kaki (tante) was patiënt bij dr. Goerdin. Hij informeerde vaak naar mij, en hielp mijn tante alsof het zijn eigen moeder was. Ik overdrijf echt niet als ik zeg dat Aroen een heel beleefde arts was die voor iedereen tijd had. Zijn eenvoud heb ik niet tevergeefs vergeleken met een andere grote zoon in ons land namelijk dr. Sadal die zijn patiënten dito vriendelijk en kundig behandelde.
Het is triest om nu weer te vernemen dat zulke goede maar schaarse specialisten zo kort leven, en dan heengaan. Hier krijg ik spontaan tranen van in mijn ogen. Ik moet ze nu even vegen om verder te schrijven. Het is prettig vooral voor de eenvoudige patiënten die niet zo hoog opgeleid zijn dat zij goede toegang hebben tot deze lieve specialisten die altijd voor hen klaar staan. In de buurt waar ik samen met Aroen ben opgegroeid, zijn heel veel academici voortgekomen.
Teveel om op te noemen! Wellicht wilt u zelf daarnaar informeren. Aroen was daar één van. Een markante persoon – met zeer aardige ouders, broertjes en zusjes – en iemand die ik nooit zal vergeten omdat hij twee huizen bij mij vandaan woonde.
Wij hebben zelfs uit één bord gegeten, en een ontzettend gelukkige en prettige jeugd gehad ondanks dat we toen wat minder hadden. Dit soort waarachtige helden verdienen het om eeuwig gememoreerd te worden in Suriname. Een taak voor de “Straatnamencommissie” waar ik de laatste tijd niets meer van hoor.
Ik wens de directe familieleden van Aroen waaronder zijn kinderen en al zijn collegae tevens vrienden veel sterkte toe met dit smartelijk verlies. Mijn welgemeende condoleance! Ik vind het een grote eer om deze herinnering met eerbied aan mijn lieve “broertje” en vroegere buurtgenoot te mogen schrijven. Moge de Almachtige God hem in het hiernamaals – al zijn fouten als mens vergeven – en hem omarmen met liefde, vrede en of vreugde zoals hij dat ook aan iedereen gaf.

Robby Roeplall